Gisteravond zie ik de documentaire The Ultra Zionists; Wat beweegt de ultranationalistische Joodse kolonisten in de bezette gebieden in de West Bank en in Oost-Jeruzalem? Een interessante maar geen hoopgevende documentaire, wat mij betreft.
Hoewel er genoeg te vertellen valt over deze documentaire wil ik het nu hebben over een jonge jood, achttien jaar, die zich midden in Palenstijns gebied is gaan vestigen om te voorkomen dat dit stuk land volgebouwd wordt door Palestijnen. Hij vraagt aan Theroux of hij atheïst is en hoe dat is.
Theroux antwoordt dat het hem heel goed bevalt, dat er niemand boven op hem let. De jongen zegt: ‘forgive me my words, but its a stupid way of living’.
Hij legt uit dat het toch niet kan zijn, dat je geboren wordt, trouwt, kinderen verwekt en dood gaat. Dat dat geen leven is. Je hebt een opdracht van God, daar gaat het om.
Nooit, en dat is misschien ‘stupid’, heb ik geloof zo met de zin van leven, in verband gebracht. Is het niet de vraag die we ons minstens 1 keer in ons leven (zouden moeten) afvragen: waarom? Wat is de zin van het leven, van mijn leven? Ik ben er niet uigekomen, vind ‘leven’ met alles wat er bij hoort, ook vaak een zinloze onderneming met natuurlijk leuke kanten aan het geheel. Maar dan. Daarna. Hierna?
Het is logisch dat mensen antwoorden zoeken in hogere doelen. In een God, een heilige, iemand die vertelt hoe het moet, hoe je moet leven. En vind je het niet bij God dan zijn er honderd spirituele paden die we bewandelen kunnen.
In het geloof heb ik het niet gevonden, hoewel alles misschien toch terug te voeren is op geloof. Ook niet geloven.
Mijn doel is dan maar toch kort bij mijn deur, een goed mens zijn, eerlijk, integer, oprecht. Dat is lastig genoeg. Ik zou willen dat er God bestond die vertelde dat je vooral naar elkaar moet luisteren. Dat elke god een beetje gelijk heeft, dat je vooral moet leren om samen te leven.
Ik zou onmiddellijk gaan geloven.
3 reacties
Theroux is zo ongeveer het enige tv-programma dat ik bekijk, zijn manier van reportages maken is bijna socratische filosofie: je móét je ideeën wel bij gaan stellen, al kijkende (ook over jezelf en je eigen omgeving).
Het oude semitische denken dat een nomadenstam de religieuze impuls gaf in de toenmalig te begrijpen hang naar groot volk en eigen land, is later na de ervaringen van een koninkrijk met land en ballingschap door het joods profetisme gecorrigeerd met zijn toekomstdroom van een nieuw Sion, waar alle volkeren samenstromen. Het neo-zionisme blijft verstard in dat oude semitische denken en heeft die beslissende stap in denken niet meegemaakt. Het klampt zich nu nog steeds vast aan dat “uitverkoren volk” en zijn “beloofde land”. In de documentaire merkte je hoe belachelijk en onmogelijk dat wordt in een tijd van mensenrecht en Verenigde Naties!!
De laatste alinea geeft precies weer hoe ik er ook over denk. Het zou de wereld een stuk gezelliger en toleranter maken…