Er zijn van die gewone dagen. Je werkt, je doet wat je moet doen. Je praat met collega’s, je drinkt koffie met ze. Je lacht. Je moppert. Je kijkt op de klok.
Gewoon van die dagen. Tot dat je aan het eind van die dag heel slecht nieuws krijgt te horen dat direct een collega van je treft. Afschuwelijk nieuws. Een vader, een moeder, die een kind moeten laten gaan.
Dan trekt er een grauwe sluier over je heen. Over de dag en avond. Is de lucht anders donker, dreigender bijna. Praten mensen ineens te hard. Gaat alles zo gewoon door dat je denkt, dit mag niet, dit kan niet.
Maar het kan wel. En de grauwe sluier hangt nog een dag of twee om je heen en dan ga ook jij gewoon weer verder. Maar je weet dat die grauwe sluier een leven lang om de man of vrouw hangt, die het heeft getroffen.
Wat weinig kunnen we dan doen.
Wat weinig zijn we eigenlijk.
2 reacties
Ook ik heb twee collega’s, die deze week haar baby en zijn kleinkind van nog maar twaalf dagen oud, moeten begraven. Al het andere wordt dan ineens zo betrekkelijk en onbelangrijk. Iedereen voelt zich intens verdrietig en machteloos. En ja, alles gaat gewoon door. Maar voor hun? Soms is het leven heel oneerlijk.
Dat is leven,
met de dood altijd loerend om de hoek,
voor iedereen
vroeg of laat