Basje is dood. Ik ging er in al mijn naïviteit vanuit dat de dierenarts de rest regelde. Maar dat is niet zo. Bas bleef dus nog een uurtje bij ons voordat we hem naar het dierencrematorium brachten. Daar hadden we afspraak gemaakt om 14.30 uur.
De buren hadden dit crematorium aangeraden; zeer betrokken mensen, gewoon een goede plek. Wij bellen aan, de deur blijft dicht. Door het raam zie ik een dikke, kleine, donkere vrouw de ramen van binnen zemen. Ik klop en tik tegen de deur. Verbaasd opent ze de deur. Waar we voor komen. Wij zeggen dat we een afspraak hadden om half drie. Ze reageert binnensmonds met de woorden: ‘Ja, natuurlijk geven ze die dingen niet aan me door, ik ben gewoon de ramen aan het zemen, niets is voorbereid’. Ze neemt Basje van ons over, of we nog afscheid willen nemen? Ja, dat willen we wel. Hem als een pakketje afgeven aan iemand die net nog de ramen stond te lappen voelt zelfs voor mij wat oneerbiedig. Ze laat ons achter in het kantoor, tussen urntjes en sieraden. Dan komt ze binnen en vraagt ons de nodige informatie.
‘Een asbakkenrasje zeker?’
‘Neu’, zeggen wij, een kruising tussen en Jack Russell en een Shiba Inu’.
‘Goh’, zegt ze, ‘maar hij heeft niet die mooie krullende staart zoals een Shiba’.
Ik denk alleen maar: nee, mevrouw, hij is dood, dan krult er niets meer mooi, ook niet aan een halve shiba. Vriendin weet haar te overtuigen door te zeggen dat zijn staart juist zijn en onze trots was, zo helemaal ‘shiba’
We nemen afscheid van Bas. Hij ligt opgebaard in een donkere kamer tussen brandende kaarsjes. Het is natuurlijk altijd zo maar te weten dat zij net in een rotgang met blaren aan d’r vingers snel die kaarsjes heeft aangestoken, maakt het wat potsierlijk.
We aaien onze lieverd nog een keer en prenten het beeld in ons hoofd.
Thuis ruimen we wat spullen op. Nog niet zijn kussen. De hele avond valt er alleen maar heel veel stilte tussen de tranen in. De klokt tikt oorverdovend hard, heeft ‘ie dat altijd gedaan?
We houden elkaar vast en bedenken wat een voorrecht het is om dit samen te doen en wat een verdriet mensen hebben als zij hun partner of iemand heel dichtbij verliezen, als wij dit al hebben met onze hond.
Die pijn ken ik ook en heel even werd dat vandaag aangeraakt. De pijn die zich verschuilt net achter je borstbeen. Een pijn die kerft en schuurt en heel soms in het leven, naar buiten moet komen.
1 reactie
die pijn achter het borstbeen…… daar beginnen de tranen…….