De schrijfles die ik vanavond geef gaat over autobiografisch schrijven. Waar jij zelf dus de hoofdrol speelt. Hoe haal je al die herinneringen weer terug?
Er zijn talloze oefeningen en manieren om terug te gaan naar vroeger. Terwijl ik aan het googelen ben hoor ik een muziekje. Een muziekje met blazers, met een trommel, met een repeterende beat, met een vrouwenstem. Het doet me denken aan de weken ‘vakantie’ die ik vroeger doorbracht, zingend of toneelspelend bij Buitenkunst. Elke avond was daar wel weer een zelf geknutseld muzikaal werkstuk te bewonderen of werden we midden in de nacht meegenomen naar een meer waar zich een drama begon af te spelen.
Moe maar voldaan
Zo’n week ging je niet in de koude kleren zitten. Weinig slaap, veel drank, veel samen, veel regen. Als verwilderde, losgeslagen bijna-volwassenen kwamen we weer terug in de saaie werkelijkheid dat ‘leven’ heette. Maar nu verrassend, terugdenkend aan die hele, leuke tijd is de herinnering er een met een vleugje droefheid, met een knagend, schurend pijntje in mijn hart. Waar komt dat ineens vandaan of zat dat er altijd al?
Een heel leven in een week
Ik zie mezelf zitten op een vuilniszak met iemand naast me. Vrouw of man, dat kon alle kanten uit. Een naderende verliefdheid, een arm die toevallig de jouwe raakt, een mond die heel dichtbij komt, een stem in mijn oor. Het knisperende geluid van het vuur dat altijd brandde, een zacht gezongen lied van verlangen en eenzaamheid. De nacht die maar duurde en duurde totdat iedereen zijn of haar tentje opzocht om verder te dromen van wat er nog zou kunnen gebeuren.
Zo kwetsbaar waren we, was ik. Zo zoekend naar iets dat ik niet kon omschrijven. Naar kunst met een grote K, leven met een grote L, liefde met een te groot hart en te weinig bescherming.
Zoete pijn
Pijn kan hard zijn en ondraaglijk. Pijn kan gewoon heel naar zijn en vervelend. Maar pijn kan ook dat zoete hebben van een kinderlijke ‘au’, een pijn die je nu eenmaal door moet om echt en voor altijd bij de groten te horen. Pijn met een smaak van lekker maar ook vreemd, pijn als een kabbelende golf die nooit ergens aankomt. Van thuiskomen en vertrekken.
En al die herinneringen zitten opgeslagen op dat ene plekje in jouw lijf. Zonder taal of trefzekere woorden. Een klein scheurtje dat prachtig geheeld is maar als je er zacht met je vingertoppen over strijkt, voel je de lichte hapering.