‘Die zijn gek’ – ik vertrek – ‘of toch niet?’

‘Ik vertrek’ is weer begonnen. Nederlanders die om welke reden dan ook met hun hele hebben en houwen of juist zonder, emigreren. Dit keer Sjaak en Irma. Ze vertrekken naar Hongarije. Waarom? Zomaar.
Ze waren wat aan het googlen op huizen in Duitsland, klikten voor de gein op ‘Hongarije’ en kochten online een boerderij. ‘Fantastisch’, zucht Sjaak.
Kennen ze Hongarije? Nee. Spreken ze de taal… Kennen ze het dorp, weten ze hoe de boerderij is… Sjaak blijkt een ras-optimist. ‘Drie dagen klussen en de woonkamer is leefbaar’.

Ze vertrekken dan naar Hongarije om bij de makelaar te tekenen. De Nederlander die daar woont en hen ‘helpt’ zegt: ‘Luister, je snapt er natuurlijk niets van, dat contract. Is in het Hongaars. Maar weet je wat het is? Een kwestie van vertrouwen’. Sjaak en Irma knikken lief. Eigenlijk mogen zo voor ondertekening van het contract het huis nog niet zien maar ondeugend als ze zijn nemen ze een kijkje. Er staat een bouwvallige woning waarvan niets maar dan ook niets intact is. Verderop staan wat bijgebouwen. ‘Ja, die horen er bij’, zegt de Nederlander.

Ik kan natuurlijk de hele uitzending hier weergeven maar dit zegt voorlopig genoeg. De bijgebouwen horen er natuurlijk niet bij. Het dak van hun woning is zo lek als een mandje. Ze hebben 7000 euro onvoorzien achter de hand. ‘Dat gaat we niet redden’, zucht Irma. Ze kussen elkaar en Sjaak vindt het allemaal ‘fantastisch’. Ze lopen hand in hand door het dorp waar geen eer en glorie te bekennen is. De mistroostigheid viert hoogtij. ‘Als je hier loopt, denk je toch altijd dat je op vakantie bent’. Natuurlijk: Sjaak.

Hoe vaak ik niet heb gezegd tijdens het kijken: ‘die zijn gek’. Maar zijn ze gek? Ze geven niemand de schuld van hun ellende die ze trouwens zelf niet als ellende bestempelen. Irma maakt zich zorgen maar houdt van Sjaak en Sjaak maakt zich geen zorgen. Dan doet Irma dat ook niet. Ze doen het met wat ze hebben en langzaamaan ontstaat er een woning. Een huis. Een thuis. Krijgen ze stromend water, een waterdicht dak. Buren met grappa.

We zien een tevreden stel. Die het heel moeilijk hadden maar blij zijn. Blij met de stap. Blij met hun camping die ze in plaats van voor minder-validen nu voor de gay-community willen openstellen. ‘Dat zijn ook best aardige mensen’.

Na afloop heb ik eigenlijk alleen maar respect voor Irma en Sjaak. Niet lullen, klagen, mopperen. Gewoon elke dag weer een stukje vooruit. Niets verwachten dan valt alles mee.