Die terugblikken op corona. Hoezo?

Het valt me deze week op dat er in allerlei programma’s op radio en televisie naar hartenlust wordt teruggeblikt op de afgelopen hectische Coronafase. Why? Is het voorbij, zijn we er vanaf, was dit het dan?

Terugblikken vind ik iets anders dan evalueren. Evalueren in deze fase lijkt me een goed plan. Hoe gaan we het de volgende keer niet doen, wat was goed, wat was slecht, wat was mensonterend? Maar we blikken terug alsof we het overwonnen hebben. Ik begrijp er helemaal niets van.

De meldingen over de toename van besmettingen nemen toe. Landen waar het onder controle bleek, moeten opnieuw regio’s sluiten of versoepelingen terugdraaien. Lees de kranten: (Trouw) Je zou zomaar denken dat het virus onder controle is gebracht. Dat dachten ze in Australië ook. Daar leek de uitbraak zelfs nog beter onder controle dan in Nederland. Toch flakkerde het virus er weer op, en kregen de vijf miljoen bewoners van Melbourne deze week te horen dat ze weer terug in lockdown moeten, mogelijk voor zes weken.

In plaats van terugblikken zou ik vooral inzetten op vooruitkijken. Ik voel me totaal niet gerust. Als straks iedereen weer terug is van vakantie kunnen we onze knopen tellen. Uitgerust misschien maar gerust?

Mondkapjes

We wennen er aan. Mondkapjes. Keken we eerst nog quasi meelijwekkend naar Chinese toeristen met mondbescherming, het wordt bijna een onderdeel van ons dagelijks modebeeld. Zonnebril en mondkapje bij je, passend bij het fleurige jurkje. Het kan plotseling.

Inmiddels heb ik de eerste hug ook ontvangen of gegeven, wat was er eerst, het kip of het ei? Zelfs de dag erna voelde ik me er nog steeds niet goed bij. Of sta ik zonder enig argwaan te dicht bij de mijnheer van de boodschappen. Kleine dingen die grote gevolgen kunnen hebben. Testen, ik heb me nog niet laten testen terwijl er neusloopjes genoeg zijn om het te overwegen. Maar denk ik dan ‘stel je niet aan’. Dat zit er bij ons in. Doorgaan, niet zeuren, vermannen.

Moeilijk en makkelijk

De nieuwe regels zijn van beide iets. Moeilijk om wat je gewend bent, te laten. Handen schudden bijvoorbeeld. Huggen, drie zoenen op verkeerde wangen. Maar wat fijn dat ik naar een verjaardag kan gaan en niet iedereen hoef te begroeten met wel of niet een zoen. Dat ik gewoon met een zwaai mijn entree kan maken en kan vertrekken zonder fysiek contact met mensen waarmee ik dat helemaal niet wil. Moeilijk is het als het mensen betreft die ik wel wil omhelzen en voelen. Het gemis aan samenzijn is groot in mij.

Je zou denken, hopen, wensen dat we leren van het virus. Van onze overdadigheid aan voedsel en spullen, luxe, ons omgaan met beesten ter consumptie, banken, farmaceutische bedrijven, politiek en onze ik-mentaliteit. Ik zie het niet gebeuren. Zoals de meeste Nederlandse jongeren met schijt aan alles op sommige plekken regels massaal overtreden, ik begrijp het wel. Wie houdt zich nog wel aan regels van fatsoen, om maar eens iets ouderwets te noemen. Wie toont ons hoe het zou moeten? We zien gedraai en gelieg, we zien mensen gaaien en gaan voor eigen gewin. Er is geen spoortje samen te vinden in de wereld die het voor ons bepaalt en dat is best confronterend.

De wippies en de woppies

Zij die geloven in een transitie en zij die geloven in manipulatie. Ik ben geen wippie en geen woppie. Ik weet het gewoon niet. Ik weiger te geloven in manipulatie en ben nog niet toe aan een transitie waarin nu mensen voorop lopen die ik niet kan volgen. Letterlijk en figuurlijk.

Maar als we ooit weer zover komen dat we alles weer mogen? Dan zal ik zelf bepalen waaraan ik wel of niet meer mee ga doen. Een terugblik met een vooruitzicht.

 

4 reacties

Firma Fluitekruid 18 juli 2020 at 21:54

Ja, echt bizar dat nu al terugblikken, en tegelijkertijd ook zo menselijk om ‘verder’ te willen. Mensen kunnen slecht tegen die onzekerheid, zonder enig perspectief, het duurt maar en het duurt maar.
Dan proberen ze toch hun oude leventje maar weer een beetje op te pakken. Ze kunnen niet accepteren dat die oude ‘werkelijkheid’ niet meer bestaat.

En we zijn sociale dieren, tot in het diepst van onze ziel. Juist omdat het einde nog lang niet in zicht is, moeten we een manier vinden om het vol te houden, en die anderhalve meter is vaak echt niet te doen.

Ik heb ook alweer mijn eerste bescheiden knuffels gegeven aan mensen die dat even nodig hadden.
Zonder handen, met afgewend gezicht, elleboogknuffels, rug-aan-rugknuffels, billenknuffels, je moet íets verzinnen, anders hou je het niet vol. Want we hebben inderdaad nog een lange weg te gaan.

(Overigens vind ik die afstand net als jij in veel gevallen ook prettig, hoor. Al dat gelebberdoor wildvreemden afen toe, brrrr…)

Reply
Mrs. T. 17 juli 2020 at 22:29

Ik denk dat het nog veel te vroeg is voor terugblikken. En inderdaad, het aantal besmettingen wereldwijd groeit schrikbarend.
Als je niet direct getroffen wordt of bent, dan is het lastig om ook echt aan de regels te voldoen. Mijn man zit veel op de weg en komt door heel het land. Hoe vaak hij niet hoort dat mensen nul mensen kennen die ziek zijn laat staat overleden. Hier in ons dorp alleen al 13 mensen overleden. Dan wordt het toch wel behoorlijk concreet en akelig.

Reply
Renske 17 juli 2020 at 09:19

Alles hangt ook af van het gedrag van de mensen. Juist daar gaat het fout en komen er helaas weer meer besmettingen.

Reply
Neeltje 17 juli 2020 at 07:31

Het is inderdaad nog lang niet voorbij, dus ik doe mee.

Reply

Laat een reactie achter

Deel dit met jouw vrienden