Afgelopen zaterdag zijn wij, drie zussen, naar een theatershow van Derek Ogilvie geweest. Derek Ogilvie maakt contact met geesten en geeft boodschappen door van de geesten aan nabestaanden.
Natuurlijk hoopten wij op een verschijning van ‘ons mam’. M. dacht ook dat, als wij maar vaak en veel aan haar dachten, haar spirit vanzelf zou verschijnen. Het gebeurde niet. Niet voor ons in ieder geval. Ik bespeurde enige, enige?, behoorlijke scepsis bij mijzelf. Achter elk schijnbaar terloopse gebeurtenis vermoedde ik een complot. Met die gedachte ben ik maar snel opgehouden want de show is niet anders dan het leven zelf, complot of niet, we zijn er nu eenmaal.
‘Ik geloof er in als, voor het eerst in de geschiedenis, onze ouders hand in hand het podium op komen lopen’, grap ik halfzacht.
Maar ik ben onder de indruk van D. Olgivie. Als hij de boel bedondert doet hij het goed en dat maakt hem een slecht mens en dan moet hij dat zelf weten. Hij maakt een integere indruk en het samenzijn met mensen die hoogstwaarschijnlijk allemaal iemand hebben verloren die teruggevonden moet worden, geeft een gevoel van saamhorigheid. Een zacht, verdrietig gevoel overvalt me.
Wat hadden we willen horen? Natuurlijk, dat onze ouders samen zijn, vrede hebben met de situatie. We hadden getroost willen worden door woorden die al onze schuld, al onze nare gedachten en gevoelens, weg zouden spoelen.
Nu moeten we het zelf doen. Dat is niet erg. Want één ding realiseerde ik me wel afgelopen zaterdag. Wat zijn wij een rijke familie. Met zoveel liefde en warmte om ons heen. Zoveel dat vanzelf gaat. Zoveel handen om je op te vangen als je dreigt om te vallen. Wat nou, contact willen hebben met onze ouders? Het is er elk moment door wie en hoe we geworden zijn.
Ik heb me vaak afgevraagd hoe om te gaan met dood. Ik kan er niet mee omgaan. Ik begrijp het niet, kan het niet vatten, het weg zijn van iemand. Dus leef ik gewoon door. Huilen helpt niet. Missen helpt niet.
Weg is niet weg maar dood is wel dood.
excuus voor deze serieuze noot (gelukkig nog iets dat rijmt)
1 reactie
Wat heb je dat weer goed verwoord. Het geeft ook mijn gevoel weer. Natuurlijk had ik graag contact gehad, maar ik gunde het ook zoveel mensen in die zaal die er waarschijnlijk nog veel meer behoefte aan hadden. Ik denk dan aan mensen die bijvoorbeeld een kind zijn verloren. Het was toch mooi om erbij te zijn.