Gisteren fietste ik in Den Haag van de Leyweg naar het centrum, waar ik werk. Ik fiets die route zelden dus het was een vreemde gewaarwording om in wijken te fietsen waar ik zoveel herinneringen aan heb. De Leyweg, waar ik vroeger naar de bioscoop ging, de Eurocinema. De Hema, waar mijn tweelingzus en ik boodschappen deden voor onze moeder. Langs de Betje Wolfstraat en daarachter de straat waar we vroeger patat haalden. Nog verder, richting Raaphorstlaan, mijn basisschool en die van het voortgezet onderwijs. In een muur bij de kerk verstopten wij ons pakje sigaretten.
De straat waar we woonden. De Vierheemskinderenstraat. Wij waren die vier kinderen, dat wisten we zeker. Aan het einde van die straat lag ook de basisschool en kleuterschool waar we als jonge kinderen naar toe konden lopen.
Ik zie ons, mijn tweelingzus en mij, nog lopen. Mijn moeder die op één hoog, achter het raam, ons uitzwaaide en wij wel dertig keer omdraaien om terug te zwaaien. Mijn zus die midden op straat haar rok omhoog sloeg om haar onderbroek op te trekken en daarna ook gelijk haar rokje korter maakte. Daardoor leken we toch iets minder tweeling.
Portieken waar ik zoende met vriendjes (toen nog), waar we belletje trokken, gesprekken voerden, verkeringen uit- en aanmaakte. De woonboten langs de Troelstrakade waar vriendinnetjes woonden en waar we vaak speelden. Dansend tot we er bij neer vielen of toneelstukjes verzonnen. Ik zie het huis waar Trix woonde. Met haar liep ik een collecte voor arme kindertjes. Later hoorde we dat dat helemaal niet zomaar mocht dus als de bliksem hebben we het geld ingeleverd bij het klooster, daar vlakbij. Wie zou er dan nog boos op ons worden? God zeker niet.
Gezongen, gespeeld, gezongen, geruzied, gelachen, gehuild, gevallen, gekust, geslagen, geleerd, gelaten, gevist, gevoetbald, gepikt, gestraft, genoten, gehaat.
Vol melancholie fiets ik verder mijn volwassen leven in. Ook leuk maar heel veel van de activiteiten hierboven, heb ik al heel lang niet meer gedaan.
1 reactie
Wat heerlijk dat je in deze vluchtige tijd zo aan je jeugd terug kan denken.
Al die persoonlijke herinneringen die zo waardevol zijn.
Dat je dat als kind allemaal kon zonder telefoon, pinpas of geld.
Dat je je broek op kon halen zonder dat het op facebook kwam.
Dat je als je te laat dreigde te komen niet even kon bellen maar moest rennen.
Dat je naar vriendinnetjes of vriendjes toe moest en ze aan kon raken i.p.v. met ze te skypen.
Toch wel een fijne tijd, die ouwe!