Elk jaar opnieuw gebeurt het. Vormen de dagen tussen kerst en Oud en Nieuw een aaneengeregen mist van uren die zich voortslepen in een traag tempo dat, achteraf, heel snel bleek te zijn.
Ik neem me dan voor om het anders te doen. Om te genieten van al die ‘vrije’ dagen. Om niet na Nieuwjaar het gevoel te hebben van ‘wat hebben we eigenlijk gedaan?’. Maar midden in de mist moet ik constateren dat het weer niet lukt. Dat het een ontbijt lijkt van zeven dagen, een diner van duizend gangen. The never ending story of ‘niets’. De decemberblues die een beetje zeer doet.
Somewhere between
Het grijze buiten is naar binnen geslopen en misschien is dat eigenlijk helemaal niet zo erg. Zitten we ergens tussenin. Wachtend op wat komen gaat, ons klaarmakend voor het nieuwe, het schone, het mooie.
Lichtgeraakt
Lichtgeraakt ben ik. Maar dan in de kleine emoties. In een traan die net niet rolt, in een zucht die net niet slaakt. Een wee hart. Zitten we samen ineens te kijken naar een optreden van André Hazes en willen we erbij horen. Meezingen, handen vastpakken, samen zijn.
J. vroeg wat ik wilde hebben voor mijn verjaardag. Wat mijn wensen zijn. Ik haal mijn schouders op. ‘Niets’, zeg ik. Maar dat is dus niet waar.
Ik wil liefde. Heel veel liefde. Om te delen.