De Willems-Orde is de hoogste militaire dapperheidsonderscheiding. Nu zegt het mij persoonlijk niet zo veel. Ik heb niet veel met militairen en commando’s. Het was ook nooit zo nodig om er iets mee te hebben want militairen hebben met oorlog van doen en in ons kikkerlandje was er alles behalve een echte oorlog. Achter onze schoongewassen ramen in gedesignde woonkamers cocoonde we ons een ons. Toch?
Dus ik heb gisteren ook niet gekeken toen deze Orde werd uitgereikt aan het Korps Commandotroepen. Toch bleef ik gisteravond geboeid kijken naar het interview met de militairen. Hoe zij met passie en trots vertelden over deze onderscheiding. Wat de kernwoorden die op de medaille staan: Moed, Beleid, Trouw, voor hen betekenen. En ik geloofde hen. Daarna zag ik beelden en hoorden verhalen over de acties die zij uitvoeren. Gevaarlijke acties waar wij nooit iets van horen. Heldhaftig, met gevaar voor eigen leven en met een heilig geloof in elkaar. Ik werd er stil van.
Maar vooral van de manier waarop zij voor elkaar in staan. Trouw beloven aan de opdracht die ze hebben en trouw beloven aan elkaar. En ik begreep ineens waarom zij dit willen en doen. Waarom zij gekozen hebben voor een beroep waar anderen een blokje voor om lopen. Ik ook.
Respect. Dat verdienen ze. Dat verdienen alle mensen die met gevaar voor eigen leven voor ons in de bres springen. Want cocoonen is niet erg als er maar mensen zijn die opletten opdat wij ondertussen niet verstrikt raken in het web van gezelligheid en ‘niet weten’.