Ik las net een citaat: De wereld is niet mooi. Het is de kunst om er iets moois van te maken.
Hoe waar is dat. Na de eindeloze beelden, discussies en vragen over de ramp, de oorlogen die maar doorgaan, de doden, de macht en onmacht van onze wereldleiders, zinkt mij de moed in de schoenen. In een zomer die zo prachtig is, een zon die zo veel vaker schijnt dat wij ons herinneren, blijkt die zon er niet meer zo toe te doen. Wat zon? Wat warmte? Op mijn huid ja maar dieper dan dat gaat het niet.
Gisteravond waren bij Knevel en van den Brink, de broer en zus van een slachtoffer van de vliegramp aanwezig. De broer heeft een actie bedacht: witte armbanden. Ik doe mee. Ik doe mee omdat ik niets anders kan doen dan laten weten aan iedereen dat ik meeleef. Niet alleen met de slachtoffers van de vliegramp maar met alle slachtoffers van zinloos geweld. Om me een te voelen met mensen die het echt anders willen. Van oorlog naar vrede, van zinloos naar zin. Van zwart naar wit.