Gisteren schreef ik over onze hond die figuurlijk de weg kwijt is. Als dat bij mij zou gebeuren dan hebben we echt een probleem omdat ik letterlijk altijd de weg kwijt ben. Gisteren maakte ik het mee en probeerde te analyseren hoe dat bij mij werkt in het hoofd. Waarom ik dat nooit ga leren.
Ik vertrekt vanaf mijn huis naar locatie B. De handigste weg is me zeker al tien keer uitgelegd door Vriendin en warempel, voor het eerst lukt de heenweg ook op die manier. Bravo. Ik onthoud waar ik rechts af ben gegaan voor later, gele en blauwe flats.
Op de terugweg, na mijn interview, fiets ik in gedachten heerlijk mijn weg terug. Zo in gedachten dat ik die leuke gele en blauwe flatgebouwen niet meer zie. Heimelijk verwacht ik ze toch nog ineens te zien maar nee. Waar ik dus linksaf zou gaan ga ik nu een paar honderd meter (voor mijn gevoel) linksaf. Dan moet het toch ook goed komen? Het komt ook goed alleen kom ik nu uit op een weg waar ik altijd met de auto rijd.
Dan breekt mijn klomp.
Sta ik aan de grond genageld.
Ben ik met stomheid geslagen want hoe kan ik daar uitkomen?
Ik kan in mijn hoofd locaties niet in relatie zien tot elkaar. A is A. B is B. Hoe A en B zich verhouden tot elkaar, geen idee, ik zie het plaatje niet voor me. Zelfs de kaart helpt niet want ik fiets naar rechts en kom van links weer aan. Dat kan niet. Begrijpt iemand het nog.
Ik niet. Niet meer nadenken op de fiets is alvast één oplossing.