Groepen. Ik houd er van. Om onderdeel te zijn van een groep. Een koor, een schrijfgroep, familie, collega’s. Ergens bij horen en aandacht hebben voor elkaar. Gisteren kwamen we weer bij elkaar voor de schrijfgroep. We schrijven en praten, veel.
Gisteren zei M. ‘Zonder onze teksten waren we nooit een groep geweest’. Dat is zo. We begonnen ooit als vreemden voor elkaar. En lazen, wat onzeker, onze verhalen voor aan elkaar. Experimenteerden met vormen, gedichten, sommige publiceerden zelfs. Een groep gebaseerd op een geschreven verhaal. Totdat er vriendschap bij kwam kijken.
Groeien en bloeien
Want hoe gaat dat? Je praat wat na, je deelt ervaringen, neemt mensen mee in jouw eigen wereld. Soms een wereld van tranen, soms van geluk. En we weten plotseling meer van de schrijver dan alleen het geschreven verhaal. We volgen maandelijks elkaar lief en leed en het rondje koffie duurt langer nu dan in het begin. Want eerst vertellen we elkaar hoe het gaat en wat er niet gaat. En het borrelrondje aan het eind, duurt langer dan in het begin. En we blijven maar schrijven.
Zien
En in het schrijven zien we elkaars worstelingen en geploeter. Niet zelden gerelateerd aan geploeter in het leven. En heel soms zien we ook de diepte waaruit geput wordt. Dan zijn we samen stil. Een schrijfgroep in stilte levert vaak weer verhalen op.
Een groep vormt zichzelf. Door afhakers en blijvers. En zij die blijven zijn een groep omdat er meer is dat verbindt dan alleen de reden waarom die groep bijeen ooit bijeen is gekomen. En daar houd ik van.