Ken je dat gevoel, alsof je in de wachtkamer zit maar dan figuurlijk. De wachtkamer van het leven, zal ik het maar noemen. Dat je voelt dat je wel verder moet maar dat er nog geen ‘verder’ is. Niet verder kunnen denken dan vandaag en een heel klein beetje morgen. Maar vooral heel veel gisteren. En dan het liefst heel veel morgens overslaan totdat je weer ergens bent waar de zon schijnt, waar de vogels fluiten en waar je zelfs een heel klein liedje wil zingen. Niet heel ingewikkeld. Maar iets over liefde, samen zijn en houden van.
Misschien best wel ingewikkeld eigenlijk…