Ik houd niet van vliegen en toch gingen we dat doen. Om ergens te komen waar de zon wel regelmatig schijnt, moet je soms jezelf overwinnen. Mijn vliegangst was deze keer groter dan anders. Vriendin heeft altijd een oxazepam tegen dit soort angsten en gaf mij er één.
Als we aankomen op Schiphol kan ik al niet anders dan geeuwen. Geeuwend laat ik me fouilleren en doen we nog wat inkopen. Het feit dat ik nu hier dit stukje aan het tikken ben is het bewijs dat we gevlogen hebben want ik was totaal van de wereld. Mijn lichaam was zwaar maar het allerzwaartst waren mijn oogleden. Ze vielen gewoon vanzelf dicht. Om het half uur schrok ik even wakker om te constateren dat de vlucht voorbij vloog. Één keer vond Vriendin het nodig mij tot de orde te roepen omdat mijn gesnurk, mensonterend leek en geloof me, Vriendin kan veel van me hebben. Ik begrijp nu heel goed waarom zij, jaren geleden, een vakantie bijna slapend doorbracht omdat zij dagelijks het verkeerde pilletje slikte: in plaats van het pilletje tegen hoge bloeddruk nam zij het pammetje.
Gisteren had ik ook een fantasie. Stel je voor dat we straks virtueel op vakantie kunnen. Dat we vanuit onze woonkamer een land projecteren, wat mensen, het weer, dat leuke authentieke dorpje, die leuke ober, het strand, een excursie die wel leuk is, een verrassende ontmoeting, een masseur. Niet onmogelijk lijkt me. Ik zou het doen. Ik zou gaan. Eigenlijk: ik zou blijven.