De verliezer van het Eurovisie songfestival is Waylon. Niet omdat hij achttiende is geworden. Maar om de manier waarop hij lijkt om te moeten gaan met kritiek.
Het is maar het songfestival natuurlijk. Door sommigen vervloekt, door anderen bejubeld als het festijn van het jaar. Vriendin en ik vinden het gewoon leuk om naar te kijken. Om toch de opwinding te voelen als ‘wij’ moeten. Om tegen wil en dank soms, de Nederlandse inzending hoog in te schatten. Niets chauvinistisch is ons vreemd hoewel ik ook wel weet dat het echt helemaal nergens op slaat.
Waylon
Ik vond Waylon altijd wel oké. Goede stem, knappe vent. Hij zou het goed doen daar in Portugal. Koos hij zelf het lied uit en later de act: allemaal goed. Dat is zijn recht. Normaal gesproken als Nederland aan de beurt is heb ik een soort van spanning, opwinding, gaat de televisie harder maar nu? Niets. Eigenlijk deed het me niets om Waylon daar te zien en te horen. Alsof het een deelnemer was van IJsland of Montenegro: het was me om het even.
Mens
Misschien ben ik de enige die dit zo voelde maar voor mij is hij als mens vooral door het ijs gezakt. Door te mekkeren en gekwetst te zijn, door arrogant de pers te woord te staan, door nergens zelf kwetsbaar te zijn. Uitspraken als ‘We verliezen van een vrouw met een baard en van een kip’, vind ik hem onwaardig. De ‘kip’ heeft heel knap gezongen. Haar lied was moeilijk, leuk en bleef hangen.
Waylon gedroeg zich als een kip zonder kop. Het haantje dat op zijn pikkie wordt getrapt. Dat is volgens mij toch niet waarom je meedoet aan een wedstrijd. Dat je als artiest en als mens de verliezer bent.
1 reactie
Heb voor het eerst niet gekeken, maar begrijp inderdaad dat het gewonnen lied meer inhoud heeft dan we allen vermoeden. Maar ja, ik heb niet gekeken, dus zwijg ik maar.