De Ver Van Mijn Bed Show Akelig Dichtbij

Gisteravond zag en hoorde ik dingen die tot voor kort niet mogelijk waren. Een meisje krijgt een nieuw schedeldak. Geprint op een 3d printer ergens in Australië. Niets gereis heen en weer, een scan maken, opsturen en via pakketpost komt een keurige plastic schedel terug.

Bij De wereld draait door zit Alexander Klöpping met een nieuwerwets soort van viewmaster. Als je daardoor heen kijkt maak je werkelijk mee hoe je bijvoorbeeld in een virtuele achtbaan naar beneden stort. We zien voorbeelden van andere ervaringen, gevechten, autoraces, de mensen met de viewmaster voor kunnen amper op hun benen blijven staan, zo echt is de ervaring. Matthijs van Nieuwkerk mag ook een keer en zakt gewoon door zijn knieën. Daarna is hij duidelijk van slag. Zegt van zichzelf een bangerd te zijn maar dat dit echt vreselijk is. Vriendin en ik kijken er naar. En zuchten. Waar gaat het allemaal naar toe en tot hoe lang kunnen we dat nog volgen. Wanneer worden we ingehaald door onze angsten, hoe moeten we straks nog leven met elkaar als iedereen zijn eigen wereld kan creeëren? We gaan straks niet meer samen naar het theater. Het theater komt naar jou en je vriendin, in een ander continent wordt naast je geprojecteerd.

Waar denk je aan, wordt misschien wel de minst gestelde vraag ooit. Het antwoord is bekend: ‘dat weet je toch’.
Het is niet te stoppen maar ik hoop dat er slimme koppen bezig zijn met de maatschappij die straks in niets meer lijkt op die waarin we nu leven. Er is straks geen werk meer voor iedereen, het is ook niet meer nodig om te werken. Het is niet meer nodig om iets te bezitten. Hoe leren we dat aan, hoe leren we het af? Spannende jaren gaan het worden. Ik verlang naar mijn oude viewmaster, waarin saaie filmpjes voor mijn ogen voorbij schieten. Als ík op het knopje druk.

Laat een reactie achter

Deel dit met jouw vrienden