Ik schreef jaren geleden een gedicht over het opraken van vaders en moeders. Hoe ouder je wordt, hoe vaker je in je omgeving meemaakt dat er afscheid genomen wordt van ouders. Een volkomen natuurlijk proces. Maar daarom niet minder confronterend.
Een paar weken geleden de vader van een vriendin. Een respectabele leeftijd, een mooi mens, een einde aan een hoofdstuk van een doorlopend verhaal. En zojuist, een appje van een vriendin die we morgen zouden ontmoeten. ‘Mijn moeder is zojuist overleden.’ Het raakt me omdat ik weet hoe zeer en hoe pijn het zal doen. Hoe oud we zelf ook zijn, het verlies van een vader of een moeder: het zet een punt achter het ‘kind zijn van’. Altijd, hoe oud we ook zijn.
Moeder bellen
Gisteren kwamen we op onze nieuwe vakantiebestemming in Limburg. Het huisje van vorige week was prima maar had zeker niet de wow-factor. Dat hadden we ook niet verwacht. Het huisje waar we nu verblijven was goedkoper en onze verwachtingen waren daarop bijgesteld. De voorspelling van het mooie weer voor de komende week hielp enorm om het huis ondergeschikt te maken aan ons verblijf. We zouden immers buiten zijn. Maar het is een prachtig huisje, het overtreft alle verwachtingen, zodat we als twee blije eitjes achter elkaar aanlopen en wijzen op al het moois om ons heen. Op dit soort sullige momenten heb ik altijd dezelfde gedachte: ik wil mijn moeder bellen. En hoewel ze nog steeds in mijn telefoonlijstje staat: ze zal niet opnemen.
Mijn moeder bellen. Bij stompzinnige dingen. Een zere vinger, een middelmatig succesje, een mevrouw die niet aardig was, een verdrietje om niets. Kinderdingen. Aan wie vertel je ze nog zonder schaamte en gêne?
Het overlijden van ouders op hoge leeftijd is natuurlijk niet te vergelijken met het verlies van ouders als je zelf nog (heel) jong bent. Je kan er vrede mee hebben, je kan terug kijken op, hopelijk, mooie tijden met een kort lijden.
Afscheid nemen, hoe vaak doen we dat in ons leven? En went het afscheid nemen of went de pijn?
8 reacties
Je weet dat het in je leven gaat gebeuren, maar op het verlies van je ouders ben je nooit echt voorbereid. Er ontstaat voor jezelf een soort nieuwe levensfase. Er is niemand meer die jou zo goed kent en niemand meer die met jou over je vroegste herinneringen kan praten. Voor mij is het verlies van mijn ouders al heel lang geleden. Je bent er niet meer veel mee bezig, maar bij speciale gebeurtenissen betrap ik me erop dat ik ze graag nog even zou willen spreken.
Ja, herkenbaar. Gelukkig kan ik nog veel delen met zussen en broer
Weer mooi geschreven 👍🏻
Dank je wel. Fijn dat je mijn blog leest.
Mijn ouders zijn op latere leeftijd getrouwd en hebben daardoor ook pas op latere leeftijd kinderen gekregen. Toen ze ouders werden was mijn moeder 42 en 43 jaar oud en mijn vader 52 en 53 jaar oud. Op zich heb ik geen moeite gehad met het feit dat ze ouder waren, maar doordat ze later kinderen kregen waren mijn broer en ik nog behoorlijk jong toen ze overleden. Mijn vader was 76 toen hij overleed, ik was toen 23 en mijn broer 24. Toen mijn moeder overleed was zij 79 en ik pas 36 en mijn broer 37. Niet alleen waren mijn broer en ik dus op vrij jonge leeftijd onze ouders kwijt, maar ook de kleinkinderen hebben hun opa en oma niet of amper gekend, iets wat ik eigenlijk nog een groter gemis vind, want mijn broer en ik hebben onze opa’s en oma’s ook nooit gekend dus weten hoe jammer dat is. Wat hebben we het gemist dat we onze grote en kleine problemen niet met hen konden delen, maar ook de mooie momenten. Ook kom ik erachter hoeveel dingen ik eigenlijk niet van ze weet, dingen zoals hoe beleefde mijn moeder de overgang. Ik was op het moment dat zij overleed nog niet zo met die dingen bezig en ze was al een paar jaar dement dus belangrijke dingen werden sowieso al een paar jaar niet meer besproken. Met het overlijden van zowel mijn vader als mijn moeder had ik op zich wel vrede, omdat het voor hen qua gezondheid niet goed ging en ze beiden een redelijke mooie leeftijd bereik hebben als je hun gezondheid bekijkt. Maar het gemis? Dat is er nu zelfs na al die jaren nog steeds groot.
Dank je wel voor je reactie. Ik kan me zo goed voorstellen dat je dan ook heel veel dingen mist die gewoon niet meer te achterhalen zijn.
Toen ik op mijn 37-ste mijn ouders verloor bij een verkeersongeluk was er een tornado van gevoelens. Wat me verbaasde was de intensiteit van “je wees voelen”. En meteen de verantwoordelijkheid van nu de oudste van de familie zijn.
Jeetje, wat heftig. Wat moet dat een schok zijn geweest. Dank je wel voor je reactie.