Vanaf maandag komt Ami in ons mini-gezin. Ami is dan zeven weken oud, een Shiba-Inu, een eigenwijze dame dus. Daar zijn er nog twee van in huis dus dat wordt lachen.
Wij mochten Ami niet uitkiezen. We waren de laatste op de lijst dus Ami was eigenlijk een ‘left-over’ hondje. Een underdog. Nu begrijp ik het woord ook beter. Al vanaf je geboorte bestempeld tot een categorie waar geen hond toe wil behoren. Niemand koos jou uit. Je bleef over en zo kwam je in het gezin van je dromen terecht. Het doet en beetje denken aan het ‘poten’ van vroeger op school. Voetje voor voetje naar elkaar toe lopen en wie het laatst een hele voet neer kon zetten mocht het eerste iemand kiezen voor haar of zijn team. Dan werd er daarna om beurten gekozen en bleef er altijd iemand over. ‘Nou, kom maar bij ons dan’, werd er lieflijk gezegd.
Wat was ik blij dat ik nooit daar bleef staan. Misschien was ik zelfs wel die arrogante kapsones-trut die tegen wil en dank iemand tolereerde in haar team.
Dat is mijn straf. Nu zit ik haar leven lang met een hondje dat niemand wilde hebben. A. opperde gisteren om haar Lefty-Ami te noemen maar dat gaat me te ver. Ik geloof trouwens in hele andere dingen. Zeker als ik de foto zie van Ami. Ze is mooi, ze is dik, ze is grappig. De meeste underdogs verrassen de wereld en niet eens zichzelf door te worden wie ze kunnen zijn als er maar voldoende back-up is. Dat gaan wij dus worden, Ami’s back-up. We kunnen niet wachten op onze upperdog.
1 reactie
Ami is niet een hondje dat niemand wilde hebben.. want jullie zijn toch niet niemand? En willen haar volgens mij heel graag hebben!