Op mijn ereader lees ik Tonio. Tonio gaat over het plotselinge overlijden van de zoon van A.F.Th. van der Heijden en zijn vrouw Mirjam Rotenstreich. Tonio gaat over de radeloosheid, het niet meer weten, het alles weten, het niet meer willen. Pijn in alle gradaties komt voorbij. De huilende moeder, de verdwijnende moeder, de in zichzelf gekeerde vader vol schaamte en schuld.
Het begin van het boek kan mij niet pakken. Soms merk ik dat ik mijn ogen naar beneden afdwalen om te kijken hoeveel pagina’s ik nog moet lezen. Dat zegt genoeg en ik vind het zelfs vervelend om dat toe te geven. Het voelt oneerbiedig om dit boek niet verder te lezen. Ik lees het ook uit al is het maar om te weten waar het naar toe gaat.
Misschien is dat wel het onverteerbare; dat het nergens naar toe gaat. Het verlies van je kind. Die pijn. Dat nooit meer. Dat nooit en nooit meer.
Dan ineens een prachtig stuk dat mij diep raakt. Tonio is overleden door een verkeersongeluk. De vader herinnert zich een ongeluk vanuit zijn eigen jeugd. Een halve seconde later en hij was er niet meer geweest, laat staan Tonio. Tonio heeft die halve seconde niet gehad.
De vader gaat terug naar de jeugd van Tonio. Waar had hij ongemerkt twee seconden, hooguit twee seconden, kunnen verschuiven in dat leven zodat het ongeluk niet gebeurd zou zijn. Hij ziet zichzelf antwoorden op de ‘waarom’ vragen van Tonio. Daar had hij best even twee seconden kunnen zwijgen. Dan was dit afschuwelijke ongeluk niet gebeurd. Was er toekomst geweest.
Daar word ik stil van. Soms krijgen mensen waarschuwingssignalen. Dat je denkt: wat stom, dit moet ik nooit meer zo doen. Maar soms krijgen mensen die ook niet. En hoe graag we ook twee seconden invloed willen hebben op de loop van een leven, het hele leven had dan anders kunnen zijn. En niet altijd beter.
1 reactie
Ik was na o.a. “ Vallende Ouders en Gevaren Driehoek” zeker van plan om Tonio te lezen. Je mooie recensie zal me niet weerhouden, maar ik wacht nog even tot er weer troosteloze winterdagen komen.