In deze dagen heb ik behoefte aan een lichtvoetig drama. Lichtvoetig maar daarom niet minder triest. Want je zou toch als kerstkaart ter wereld zijn gekomen? Wat had jij er mee te doen? Werd er aandacht aan je besteed of was je er één die men stuurt aan mensen die er niet zo toe doen? Naar mensen waar ze niet om heen kunnen?
Dan lig je waarschijnlijk nog ergens in een la te wachten op jouw beurt. Elk jaar worden overgeslagen omdat je zelfs voor een kerstboodschap te min bent. Dat is erg. En het wordt nog erger want echte kerstkaarten zijn passé. Voorbij. Herinnering.
Mijn dressoir geeft een triest beeld van hoe het met mijn vriendschappen er voor staat. Er staan wel kaarten maar niet zo dat ik elke keer moet schuiven omdat er geen plek meer is voor nieuwe. De trieste waarheid is dat ik zelfs reclamewensen onopvallend stal tussen de echte kerstkaarten. Zo lijkt het nog wat.
Er valt niets meer met dat leuke kaartplofje in de brievenbus, het enige dat ploft zijn de bijeen geharkte reclamefolders met schreeuwend gedekte tafels vol gezelligheid.
Digitale kaarten worden wel gestuurd maar ik ben bang dat men jou niet gaat digitaliseren, dat is namelijk te veel werk. Dus lig je daar verkreukeld over te zijn… waar doet mij dat aan denken?
Maar geef de hoop niet op want niemand is echt blij met een digitale wens. We willen toch het liefst persoonlijk gegroet worden, in het echt of met een kaart die speciaal naar jou verstuurd werd. Waar men op zoek moest naar je adres, enveloppen kopen, die verdomde kerstzegels plakken en dan maar schrijven. Het liefst natuurlijk met een persoonlijke boodschap.
Eerlijk gezegd, stelde ik zelf bijna jaarlijks voor om geen kerstkaarten meer te sturen naar mensen die je toch vaak ziet. Maar ‘men’ vond dat niet leuk terwijl we elkaar toch wel elk jaar bij de kerstboom in levende lijve van alles toewensen. Maar, jaknikker die ik ben, gaf dan toe aan die uitgesproken wens en stuurde braaf mijn kerstkaart met kerstgedicht.
Dit jaar trouwens voor het eerst geen zelfgeschreven gedicht in mijn kerstkaart. Is het iemand opgevallen of is men stiekem blij om niet met zoveel woorden geconfronteerd te worden?
Maar terug naar jou. Kerstkaart zonder toekomst. Ik heb je een gezicht gegeven. Dat was even werk maar ach, je verdient dat na zoveel jaar opgeborgen te zijn in een la met allemaal andere duistere dingen voor later. Ik wens je een fijn kerstgevoel en heel veel champagne.