Ik schreef vorige keer al over mijn klokken die onleesbaar zijn. Maar buiten die klokken ben ik echt deze dagen de tijd kwijt. Het kost me zoveel moeite me te realiseren dat het bijna juli is. Als iemand een afspraak wil maken voor juli denk ik, nou, dat duurt nog wel erg lang. Maar wat blijkt, we zitten er al bijna.
Door een zomer die maar geen zomer wil worden raak ik het besef kwijt. Daarnaast zit ik nu dagen thuis door mijn nieuwe knie en die nieuwe knie maakt dat alle dagen overgaan in de volgende zonder iets opvallends of anders. Normale dingen kosten veel meer tijd en de ochtend wordt middag wordt avond wordt nacht wordt ochtend wordt middag en zo voort.
Ik staar wat voor me uit terwijl op de achtergrond mijn mooie, niet leesbare klok, hard en duidelijk tikt. Dat dan weer wel gelukkig.