De stad is het mooist in de morgen

Geen fijner moment dan, net uit slaap ontwaakt, in huis rond te lummelen.
Zoals je bent nog even zijn.
Na het douchen is de ban al een beetje gebroken. Ben je al meer op ‘buiten’ voorbereidt. De deur uit, donker nog. Hier en daar een licht in een huis. Mensen die net als jij, onderweg zijn. In de tram doe ik mijn ogen dicht en laat het lijken alsof ik naar buiten kijk. Mensen praten gedempt met elkaar. Tina Turner zingt everything is gonna be alright, de tramchauffeur zingt mee. Mensen met nog even alleen het binnengezicht. Ik ook. Langzaam wordt het licht en stap ik de wereld binnen. Welkom zegt ze. Maar ik heb nog geen zin om te antwoorden.

Het doet me denken aan vroeger. Als je uitging in zo’n discotheek. Plotseling gingen aan einde van de avond de lichten aan. Zonder pardon. Dat was niet fijn. Je gezicht was niet ingesteld op gezien worden in het volle licht. Erger nog, je ogen waren nog niet bereid om alles echt te zien. Direct ontnuchterd was je. De verliefdheid direct over als je zag hoe hij er in het licht uitzag.

Zo’n gevoel, maar dan elke ochtend.