De sleutel tot…

Gisteren was het zover en mochten we de sleutel ontvangen van ons nieuwe appartement. Twee mannen begeleiden ons naar binnen. De ene namens de aannemer, de ander van een door ons ingehuurd adviesbureau. Onderling klikt het niet zo…

Wat niet klopt: wij zien het huis bijna voor het eerst. Slechts eenmaal waren we in de in aanbouw zijnde woning en was niets echt klaar. Dus we zien de deuren die we besteld hebben, de badkamer waarvan de deur nog dicht is, de ramen, de muren. We willen gillen van plezier, als jonge hondjes achter elkaar aanrennen maar… we waren niet alleen. De twee heren liepen met technische ogen door ons huis en wij liepen er braaf achteraan.

Achter de rug

Achter de ruggen van de mannen weten we elkaar nog blijde blikken toe te werpen om daarna weer te luisteren naar wat er allemaal verteld wordt. Of we circulaire afzuiging hebben… we kijken elkaar aan. Hebben we dat? We zien alle technische snufjes en proberen te onthouden wat we ook weer wel en niet mogen. De aannemerman, Jordy, vinden wij sympathiek. De adviesman ziet er uit alsof hij ons komt redden van de ondergang. En natuurlijk zijn we blij met zijn advies en wakend oog maar het verschil tussen beide mannen kan niet groter zijn. De adviesman lispelt achter de rug van J om dat hij niet voor één gat te vangen is. J. is er wel klaar mee, zegt hij, als de adviesman hem iets opdraagt. Het vertrouwen tussen beide partijen is ver te zoeken. Bijna besluit ik om een mediation-sessie te starten maar dan gaat de deur van de badkamer open en juichen we in stilte om wat het geworden is.

Eindelijk…

Dan is het zover. Krijgen we de sleutels, een hand, een kistje met aardigheden en een toegefluisterd advies van de adviesman. De deur gaat dicht en we maken eindelijk ons rondedansje. Als ik door het raam naar buiten kijk zie ik J. een sigaretje opsteken en eens diep uitblazen. Nog een woning of dertig te gaan. Hij wil liever bouwen volgens mij.

Laat een reactie achter

Deel dit met jouw vrienden