Een televisieprogramma waar ik graag naar kijk. Wat is er van iedereen geworden? Vorige week een hele christelijke school met mensen die goed terecht zijn gekomen. Erg goed. Boven modaal inkomen, allemaal getrouwd, goede banen en vooral: braaf. De hele klas was braaf. Iemand vertelt over een ‘stoutigheidje” die ze ooit hebben uitgehaald. Zoiets als je vinger opsteken, terwijl de meester niet keek. Dat was spannend. Ik weet niet waarom ik zo moeite heb met ‘braafheid’. Dat zou toch juist goed moeten zijn en nobel?
Braaf zie ik aan gezichten die ik niet vertrouw. Vaak ook gekoppeld aan een diep geloof. Nog meer oppassen, denk ik dan.
Braaf is een opgelegde vorm van goed-zijn. Aangeleerd gedrag dat niet zo heel veel zegt van wat er zich binnen in je afspeelt. Zoals ik gisteren schreef over LA the voices… een enge mannengroep die braaf staat te zingen over de mooie dingen in het leven. Ja, ja.
Door het kijken naar de Reünie, vroeg ik me af welke klas je van mij zou moeten uitnodigen om de werkelijke ‘mij’ te zien. De lagere school heeft geen zin. Kind was je toen en daar hadden we onze handen vol aan. Ik kan me niet herinneren dat er toen al meningen waren, overtuigingen. Natuurlijk, ons gezin drukte de stempel van ‘ons’ op het voorhoofd maar zelf iets vinden?
Middelbare school? Met hormonen gieren door het lijf alleen maar bezig met elkaar. Jongens, meisjes, uitgaan, verliefdheid en o ja, die school nog afmaken ook.
Het volgende leertraject. Voor mij een droom van een opleiding maar niet representatief voor wie ik nu ben. Daar werd ik op handen gedragen en ik zou daar graag over praten en horen praten maar het geeft zeker geen reéel beeld.
Wat dan wel? Wat heeft gemaakt dat we zijn wie we zijn.
Zoveel.
Al die mensen die we tegenkomen en ons dingen leren. Soms leuk, soms heel pijnlijk.
Al die groepen van mensen die jou dwingen om je aan die groep te onthechten.
Al die studies, werkomgevingen, vrienden die blijven, vrienden die gaan.
Al die mensen die verdwijnen uit je leven voordat jij er aan toe bent.
Al die mensen die nieuw komen in jouw leven. Die blijven komen gelukkig.
Laten we een reünie houden van een paar dagen geleden. Met hen met wie ik toen was en met wie ik hoop nog lang te zijn.
Ik ben het meest mezelf op dit moment.
Misschien is dat de definitie van ouder worden: Niet veel meer kunnen worden, maar wel steeds meer kunnen zijn.