Sinds ik woon waar ik nu woon heb ik meer oog voor flora en fauna. Ik hoor ineens de roep van vogeltjes en zeg af en toe hardop: goh, wat mooi.
Maar weet je wat mij echt kan ontroeren? Een jong blaadje. En dan denk ik niet aan ouwe mannetjes die dat ook blijken te hebben (vanaf een jaar of vijftig…)
Heb je wel eens goed gekeken naar een blad dat net ontluikt? Het kleine, gladde oppervlak, glimmend van nieuwigheid, nerfjes als babyrimpeltjes, alles nog in wording, Ik kan de neiging nauwelijks onderdrukken om het blad voorzichtig te beroeren.
Nu kan ik proberen om daar iets moois over te schrijven maar Rutger Kopland heeft dat al lang geleden gedaan en zo goed. Ik zal zijn gedicht hieronder plaatsen.
Jonge sla (Rutger Kopland)
Alles kan ik verdragen,
Het verdorren van bonen
Stervende bloemen, het hoekje
aardappelen kan ik met droge ogen
zien rooien, daar ben ik
werkelijk hard in.
Maar jonge sla in september
Net geplant, slap nog,
In vochtige bedjes, nee.
En dan toch ook maar direct de persiflage van Ingmar Heytze
Ik kan een hoop hebbe,
modder op me pijpe,
kots op straat, een portiek
met naalde stamp ik met droge oge
doorheen, daar ben ik
werkelijk hard in.
Maar hondestront in oktober,
net gelegd, warm nog,
onder me zole, nee!