Ieder kind, elk afhankelijk wezen, zou op deze manier gedragen moeten worden. Omringd door warmte, vertrouwen en veiligheid. Maar ja.
Het tweede seizoen van Dreamschool is minder mooi dan het eerste. Minder succes, meer frustratie, meer eenzaamheid en meer wanhoop. Dat is niet mooi om te zien, het is hartverscheurend lelijk.
Schuld
Het is de hartverscheurende leegte van het niet kunnen bereiken van jonge mensen. Bij een enkele wordt een snaar geraakt, de ziel betast maar er is te weinig liefde voor iedereen. Ergens heel vroeg is het fout gegaan. Bij de ouders of juiste bij geen ouders? Bij het karakter zelf van het kind? Onmacht en onkunde. Of doordat mensen zelf nooit hebben geleerd hoe het is om echt vastgehouden te worden.
Wat mag je als kind dankbaar zijn als er ouders of andere mensen om je heen zijn die de staat van volwassenheid bereikt hebben. Die zichzelf kennen, hun driften, hun valkuilen, hun eigen frustraties en verlangens.
Beloning
Ouderschap zou een beloning moeten zijn. Niet van ‘af-zijn’ maar klaar zijn om te ontvangen en te geven. Niet een beloning van perfectie maar de beloning van je best doen, van vallen en opstaan. Van klein kunnen zijn en nederig, van groots kunnen zijn en liefdevol. Van op je bek durven gaan.
Lucia Rijker en rector Eric van ’t Zelfde proberen het met alles wat ze in zich hebben. Het is bijna pijnlijk om naar hun frustratie te kijken. Je zou hen ook willen troosten in het ontroostbare. De werkelijkheid is soms moeilijk te aanvaarden.
Hele generaties jongeren gaan naar de klote en maar een enkeling zal de hand kunnen pakken die nodig is om ergens uit te kruipen. En al die jongeren beginnen straks weer hun eigen gezinnen. Met de beste bedoelingen.
Dreamschool 3
Ik twijfel of er nog een Dreamschool 3 gaat komen en als het wel zo is weet ik niet of ik ga kijken. Er is meer dan een televisieprogramma nodig om echt iets te kunnen betekenen voor gebroken harten. Ik kan het slecht aanzien. In gedachten hoor ik Lucia Rijker zeggen: ‘Oh, en geef je het dan maar op?’
1 reactie
Weet je wat ik wel nuttig vind? is dat al je het programma kijkt je begrijpt hoe die jongelui zo geworden zijn. Ze hebben een heel dik masker op en hebben stuk voor stuk veel verdriet, eenzaamheid, pijn en onbegrip meegemaakt.
De eerste aflevering kon ik gewoon er niet naar kijken dat stelletje nietsnutten dus zetten het uit. Keer de keer erop wat langer en nu maak ik er tijd voor vrij. Arme arme kinderen. Ik hoop dat ze de kracht vinden om hun leven op poten te zetten.