Ik kijk graag naar discussieprogramma’s. Hollandse Zaken is er zo één. Bij omroep Max, een programma waarbij de mensen waar het om gaat, aan het woord worden gelaten.
Gisteravond ging het om het trieste lot van Nouri, voetballer Ajax. Dat het vreselijk is, is een understatement. Maar links en rechts hoor je ook hoe mooi het is wat er gebeurde. Mensen kwamen samen om te treuren, om te steunen, om uiting te geven aan verdriet en zorg. Verschillende geloofsculturen, nationaliteiten en aanhangers van diverse voetbalclubs, gingen voorbij aan hun eigen groepscultuur.
De les van Nouri
De les van Nouri werd het genoemd in het programma. Omdat Nouri naast een geweldige voetballer blijkbaar ook een geweldig mens was, werd hij een voorbeeld tot verbroedering. Tot zover heb ik er niets op tegen. In Hollandse Zaken werd het echter opgeblazen tot een bijna buitenaards wonder. Hoe mensen elkaar ineens omarmen tegen wil en dank, doordat het hart op hetzelfde moment geraakt werd.
Cynisch
Natuurlijk ontbraken de cynische opmerkingen niet. Dat het van korte duur zou zijn. Iemand noemde het een ‘hype’. Een volkomen misplaatst woord in deze setting. Saamhorigheid is geen hype, wel wat de media er van maakt. Maar waarom het cynisme? Waarom iets wat normaal is, een hart is een hart nietwaar, opblazen en daar een uur lang, domme dingen over zeggen? Natuurlijk zijn Feijenoord supporters straks gewoon weer Feijenoord supporters. Wijzen we weer angstvallig naar mensen die er anders uitzien. Maar we zullen het moeten hebben van de momenten van ontmoeten en die ontmoetingen koesteren als een mogelijkheid tot meer.
Omarmen duurt maar even
Natuurlijk. Gelukkig maar. Liever een korte oprechte omarming dan een vasthouden aan cynisme.
Ik zou willen dat Nouri als de verlosser de geschiedenis ingaat. Maar de verlossing zit in onszelf.