Humor is het vermogen om iets wat grappig, amusant of geestig is aan te voelen, te waarderen of tot uitdrukking te brengen.
Je kan mij geen gevoel voor humor ontzeggen. Ik lach om grappen, maak grappen, en er zijn mensen die ik echt heel erg leuk en humoristisch vind. Maar waar ik niets van begrijp, nooit begrepen ook, is de humor van de Lama’s en het succes dat ze hebben.
Jinek
Gisteren zaten ze ineens weer aan tafel want ze komen terug… Joepie. Ze gaan het theater in omdat de grappen nog zo goed kunnen en zij zo geweldig leuk en amusant zijn. Ze vinden elkaar ook zo geweldig. Er zitten oude mannen aan tafel die jongetjes nadoen van toen. En ik kan het niet aanzien. Maar ik weet dat ik een van de weinigen ben want heel Nederland ligt aan hun voeten.
Wat ergert me nu zo dat ik er zelfs een stukkie over schrijf, je kunt het ook negeren, toch?
Poep en pies
Ik zou het willen begrijpen. Waarom lachen zoveel mensen nog steeds om poep- en piesgrappen, om sexe-grappen, om grappen die makkelijk scoren omdat ze makkelijk zijn? Infantiele humor vind ik leuk als het privé is, als je onder elkaar bent en op de grond ligt van de drank, drugs of op eigen wijze verkregen verheerlijkt gevoel en daarom niet meer bijkomt van de grappen. In die volgorde begrijp ik het.
Maar waarom voel ik zoveel ergernis bij de Lama’s? Ik vind Tineke Schouten ook niet leuk maar ik erger me niet.
Bij de Lama’s voelt het een beetje alsof er een man binnenkomt op een feestje en dan roept ‘daar ben ik weer, dat wordt lachen’. Zo’n Gordon-gevoel. Waar je eigenlijk heel triest van wordt.
Voor mij krijgt humor waarde als het gekoppeld is aan kwetsbaarheid.
Ach, misschien ben ik gewoon jaloers op mensen die kunnen scheterlachen. Schateren om een scheet. Kan ik dat nog leren?