De laatste loodjes wegen … het is een cliché maar hoe waar is een cliché? Nog één lange zondag oefenen, repeteren, praten, regelen, zingen. Nog één keer. En allemaal voelen we het.
Het besluit is weloverwogen genomen en het is nog steeds een goed besluit om met z’n allen te stoppen met Vrouw & Co. Maar ook een relatie die je zelf verbreekt kan je een verdrietig gevoel geven. Gewoon omdat het het einde is van een lange tijd samenzijn.
Slow motion
We bewegen langzamer met z’n allen. Ik beweeg langzaam in mijn hoofd. Maar hoe langzaam je ook zelf beweegt de tijd tikt door. En ik moet nog van alles doen. En ik stel uit. Morgen. Morgen doe ik die laatste dingen nog aan de filmpjes, aan de teksten, aan de lijst van ‘niet vergeten’.
Ik kom een leuk filmpje tegen van het koor waarop we dansen op ‘Happy’ en zo ziet het er ook uit. Ik wil het filmpje delen met Vrouw & Co en besteedt daar kostbare tijd aan als het eerst vijf keer niet lukt. Ik kom foto’s tegen en elke foto vertelt een verhaal. Ik zie hoe oud we zijn geworden, hoe jong we toen waren.
Kaartverkoop
Ik houd nerveus de kaartverkoop bij en merk dat ik niet de enige ben. Waren we te optimistisch met twee afscheidsoptredens? Nee, blijkbaar niet. Er zijn nog kaartjes (dus je kan nog boeken) maar de zaal zit aardig vol op beide dagen.
Onze dirigent geeft ons mee niet bezig te zijn met ‘laatste’ en ‘voorbij’ omdat we een andere energie nodig hebben. De energie die we altijd laten zien op het podium van ‘we zijn er nog’. Ze heeft gelijk. Maar zondag 3 november wordt toch een dagje hoor. Ik voel het in mijn buik.