De laatste dans

Gisteravond waren zus en zwager op visite. En zoals afgesproken, zouden we eindelijk filmopnames bekijken van wat familieaangelegenheden. Beelden waarop mijn ouders te horen en te zien zijn. Sinds hun overlijden hadden we dat, ’te heftig’, nooit meer bekeken.

Er is een film van het vijftigjarig huwelijk. Wij, de kinderen, hadden een feestavond georganiseerd met alle broers en zussen van onze ouders. De film start. Impressies van de mooie locatie. Een auto komt aangereden. De achterportieren gaan open en links stapt mijn vader uit. Mijn adem stokt. Een oude man, ziek al, gebogen, pet op zijn hoofd, dik aangekleed om elk koutje te vermijden. Hij loopt traag naar de andere kant van de auto om mijn moeder de helpende hand te bieden. Zij stapt uit, die keurige, vermoeide vrouw.

Zingen

De zussen van mijn moeder zitten later op de middag samen in een kring en zingen oude liedjes. Zussen: moeders en oma’s van vele (klein)kinderen. Zussen van het leven van hard werken, zorgen voor en zorgen maken. Ze zingen. Oude liedjes, ze pakken elkaars handen vast en lachen. De broers komen er bij. Onwillens in het begin om in die gekte mee te doen maar even later zingen ze net zo hard ‘een pikkentanesie gaat er altijd in’.

Niet meer

Beelden van alle gasten. En bij heel veel gasten concluderen we dat ze er niet meer zijn. Onze eigen ouders, schoonouders, tantes en ooms. We zien hoe mijn ouders ons cadeau uitpakken en werkelijk geen idee hebben wat het is. Beelden van mijn vader die vecht tegen de tranen want mannen huilen niet. Beelden van onszelf: ‘wat een dikke kop’, ‘dat haar!’, ’toen was je nog met die’ en ‘oh, die snor’.

Dansen

Dan klinkt er langzame muziek. Zwoele muziek. De oudere paren dansen samen. Als verliefde stelletjes. We zien mijn vader en moeder dansen en weten hoeveel moeite het mijn vader moet kosten om te staan en te bewegen. Ze houden elkaar innig vast, haar hoofd tegen zijn kin. Ze kijkt op, ze kussen elkaar zacht.

Dat beeld. De tranen springen in onze ogen. Zij, moe van al het zorgen voor haar zieke man. Hij, moe van het ziek zijn en van het niet meer de man kunnen zijn die alles kon.
Hun laatste dans.

 

 

 

1 reactie

Ageeth Mooij 21 oktober 2018 at 14:28

Het ontroert mij ook, zo mooi beschreven en zo herkenbaar.

Reply

Laat een reactie achter

Deel dit met jouw vrienden