De kroning van een koning

We krijgen nu dus echt een koning. Na generaties vrouwen mag de man het weer proberen. Misschien omdat ik ouder ben dan de aankomende koning, misschien omdat KONING zo KONING klinkt, maar ik weet niet of ik er aan kan wennen. Van de gulden naar de euro, geen probleem. Ik ga mee met de tijd, soms gaat de tijd zelfs mee met mij. Maar Koning Willem Alexander… nee, aan de naam zal het niet liggen.

Voor mij is een staatshoofd een symbool voor liefde, saamhorigheid en kracht. En ik durf het nauwelijks te bekennen, dat moet toch een vrouw zijn? De vrouw als baken, als moeder der aarde, als spirituele hand de hoofden der onderdanen. Kan een man dat? De vraag is verkeerd. Kan Willem Alexander dat?
Niet alleen Beatrix dankt God op haar blote (kunst) knieën voor Maxima. Maxima, de mooie vrouw aan de zijde van de saaie prins. De te mooie vrouw aan de zijde van de te saaie prins. We hebben leukere, vlottere prinsen! Maar zij maakt veel goed.
Passie, temperament, humor. Met zo’n vrouw kan misschien elke man wel koning worden. Gisteravond sprak koningin Beatrix over haar man prins Claus. Dat de geschiedenis zou uitwijzen (misschien) dat dat de beste keuze is die zij had kunnen maken.

Welke geschiedenis? Hoe hun zoon het gaat doen? Waarom zei ze niet gewoon, de keuze voor Claus, is het beste wat ik in mijn leven gedaan heb. Dan zeg je iets. Want eerlijk is eerlijk. Koning Claus, zonder stropdas, had ook gemogen.

 

Laat een reactie achter

Deel dit met jouw vrienden