De Griekse man, zijn charme en woeste blikken… boeken en films zijn erover gemaakt.
Als we plaatsnemen in het restaurant komt hij breedlachend op ons af. Hij zegt: “dankuwel, asjeblieft, lekker” om direct in het Engels te zeggen dat dit alles is wat hij kan zeggen in onze taal. Voor ons is het genoeg, hij is gewoon leuk.
Als hij het brood op tafel zet vraagt hij waar wij vandaan komen. We kiezen voor simpelheid en zeggen “Den Haag.” Hij schudt zijn hoofd, kent ‘ie niet. Hij kent Rijswijk. Wij schieten als kersverse Rijswijkers in de lach. Hij heeft daar een appartementje en we blijken bijna buren.
Kwintsheul
Hij kent Kwintsheul en het Westland, hij is drie weken geleden getrouwd met een meisje uit Kwintsheul. Hij wijst naar het kapelletje aan de overkant op een piepklein eilandje. Daar zijn ze getrouwd.
Even later komt een vrouw lachend op ons af met de wijn en glazen. Zij weet alles al, dat wij ook in Rijswijk wonen, haar huwelijk. Een leuk type, open, vlot met veel mimiek. Wij vragen haar waar ze elkaar ontmoet hebben. Ze vertelt hoe ze door een vriendin in Parga min of meer aan hem gekoppeld werd maar daar niets serieus mee wilde. “Je kent de verhalen, de Griekse mannen die vakantieliefjes scoren, mij niet gezien,”
Als zij weer thuis is, hebben ze contact en ontdekt ze dat hij niet zo’n Griek is. Ze wordt verliefd. Ze studeert af en vindt werk en vier jaar lang pendelen ze heen en weer maar een relatie onderhouden in de drukke zomerperiode is onbegonnen werk. Ze zien elkaar amper.
Besluit
Zij zegt haar baan op en is nu, behalve drie weken zijn vrouw, meewerkend gastvrouw in de taverne. Ze straat een en al blijheid uit.
We worden enthousiast uitgezwaaid door het stel. Als we de volgende morgen langs de taverne lopen horen we achter ons de claxon van zo’n typisch Grieks scootertje. We draaien ons om en zien ze zwaaien naar ons. Hun werkdag is alweer begonnen.