Gisteravond gekeken naar Pro Deo. Een programma dat in samenwerking met topadvocaten, zaken aannemen van de gewone man.
Gisteren ging het over een bouwvakker die 42 jaar lang voor de gemeente Amsterdam heeft gewerkt en al drie jaar lang vecht voor zijn pensioen.
Hoewel het programma dodelijk traag is en in herhaling valt, herhaling valt, herhaling valt… kwam goed naar voren hoe slecht die, een, gemeente te bereiken is. Maanden kost het ook de programmamakers om een reactie van iemand te krijgen. Er wordt beloofd dat er een reactie komt: niet. Eigenlijk komt er helemaal nooit een reactie. De advocaten brengen uiteindelijk de zaak voor de rechter. Dat kunnen zij als advocaat makkelijk doen maar als burger, haak je allang af, terwijl je in je recht staat en het je heel veel geld kost.
Ik ben ook ambtenaar van zo’n hele grote organisatie. Zelfs als medewerker is de organisatie soms ondoorgrondelijk. Het ligt niet aan de mensen, iedereen is welwillend maar met welwillendheid schiet je geen meter op. Er zijn te weinig mensen die knopen durven doorhakken. Iedereen schuift door want weet niet zeker of…, is bang dat…. . Ambtenaren zijn net mensen.
In de zorg moeten de managers er uit. Hoe zit het met de overheid? Ik trap wat heilige huisjes in maar hoe minder lagen, hoe minder door- en afschuifmogelijkheden.
Ja, je kan op je bek gaan als je een besluit neemt dat niet gewaardeerd wordt.
Dan zeg je ‘au’ en ga je gewoon weer door.
3 reacties
Ook bij heel kleine bedrijven komt dit voor en dan ligt het toch echt aan de mensen (lees: directie). Als de directie het onderling al niet eens is, geen besluiten kan nemen, dan straalt dit af op het hele bedrijf. Ieder werkt op zijn eigen eilandje, er wordt niet gecommuniceerd en niemand denkt mee, want ‘dat heeft toch geen zin’.
Ben benieuwd beste naamgenoot hoe jij dat doet. Daar valt vast iets meer over te vertellen.
Knopen doorhakken is toch echt niet moeilijk!