Worden ze ineens ‘klokkenluiders’ genoemd. De mannen die hun beklag deden in een interview in de krant over de zorg voor demente ouderen. Wat een lekker pakkende kop ook: de urine loopt langs haar benen’. Verkoopt goed en de journalist pakt natuurlijk alles aan om te scoren. Maar moeten we soms niet eens wat langer nadenken over het belang dat we nastreven? Gaat het om een goed artikel, om een goede Pauw? Om spannende televisie? Of gaat het om de noodkreet van twee echtgenoten die hun vrouwen letterlijk en figuurlijk zien verdwijnen in de zorgelijke wereld van de zorg.
Ik kan me zo voorstellen dat de vader van staatssecretaris van Rijn zich terugtrekt in zijn huisje en denkt: waar ben ik aan begonnen? Mijn zoon komt slecht in het nieuws, ik word met de nek aangekeken door het verzorgingshuis waar mijn vrouw nog steeds zit. En de andere man? Die wel op televsie komt en vertelt dat Van Rijn nog naar hem toekwam voor de uitzending om iets te regelen? En dat Van Rijn dan via een woordvoerder laat weten dat het anders in elkaar zit. Wat flauw. Wat ontzettend flauw.
Iedereen voelt zich op zijn pik getrapt en gaat terugtrappen. De figuurlijke pik van Heleen Dupuis nog wel het meest. als voorzitter van de raad van de gezondheidszorg, kreeg zij gisteren ook de kans om de zorg te verdedigen. En dat deed zij. Niet in discussie, want ze wilde geen ‘ja-en-nee’ spel. Dus zat ze er zuinigjes bij om elke keer alleen maar te laten weten dat het echt anders zat.
Mijn advies? Laat de oude mannen met rust en help waar het kan. Stap over je eigen mega-schaduw heen en voel maar diep van binnen dat het zeer doet als jouw werk niet zo goed naar buiten komt. Dat is niet leuk en soms niet altijd waar. Maar probeer eens door de boodschap heen te lezen en te luisteren naar wat er werkelijk gezegd wordt.
Dan ga je niet slaan maar sla je die armen om iemand heen.
1 reactie
cc Staatssecretaris van Rijn , cc Helen Dupuis maar zij zitten toch op een andere golflengte helaas………….