‘De ervaring zelf vindt de woorden…’, deze zin is niet van mij. Ik zou willen van wel omdat met het uitspreken van de zin ook de betekenis gekend wordt.
Ik was gisteren op werkbezoek bij Cassandra van Veen, beeldend kunstenaar, die mij had uitgenodigd om een stuk over haar en haar komende expositie te schrijven. We kennen elkaar van een cursus, lang geleden aan de Schrijversacademie.
In haar atelier hangen ook de aquarellen die binnenkort in Muzee Scheveningen te zien zijn. Ik word altijd verlegen van kunst waar de kunstenaar bij aanwezig is omdat ik denk iets te moeten zeggen, vinden. Gisteren voelde dat anders. Omdat de kunstenaar zelf geen verwachtingen heeft. Tenminste, zo voelde het.
Een teen in het koude water helpt…
De expositie Elke dag in zee is het resultaat van elke dag in zee zwemmen. Elke dag! Weer of geen weer. Het maken van aquarellen en het schrijven van elfjes (compacte dichtvorm, die bestaat uit elf woorden) was niet de aanleiding voor de dagelijkse zwemtocht maar het gevolg. Ik ben van te voren al een beetje jaloers. Ik met mijn ‘regelperdag’ vind het steeds moeilijker om elke dag iets zinnigs of onzinnigs te bedenken. Ik vraag haar hoe ze elke dag in zo’n ervaring komt. Haar antwoord: ‘een teen in het koude water helpt enorm’, zegt genoeg.
Tegelijk realiseer ik met dat het meer is dan die teen. Zoals Cassandra het zelf zegt: ‘Uit verlangen en openheid ontstaat verbinding, of het nu de penseelstreek is of het goede woord’.
Zijn wie je bent
Ik ben geen kunstkenner maar pretendeer wel een mensenkenner te zijn. Veel vragen die ik gisteren aan haar wilde stellen, stelde ik niet omdat ik het antwoord al wist door bij haar te zijn. Buitengewoon gewoon.
Geen opsmuk, geen verwachtingen of pretenties. Eigenlijk, realiseer ik me, maakte ik mee wat zij dagelijks mee maakt. In een moment zijn en je daar open voor stellen.
