Ik ken maar heel weinig mensen die echt tevreden zijn met hoe ze op foto’s staan. De meesten gruwen van de aanblik van het ‘zelf’ op papier. Maar mijn gruwel, denk ik altijd, berust op waarheid. Ik sta nooit leuk op foto’s. Nu is de vraag ligt dat aan de foto of ben ik gewoon niet leuk (genoeg)?
Een pijnlijke vraag kan het worden.
Ik heb een website, meerdere zelfs, ik schrijf blogs en, wordt overal geadviseerd, zorg dat mensen zien wie jij bent. Niet alleen in het schrijven maar ook in beeld. Een foto dus. Deze vakantie die nog maar kort achter me ligt, was een goed moment om mooie foto’s te scoren.
Ontspan
Zus en Vriendin klikken er op los. Als ik ga zitten bij een prachtige rotsachtige formatie zegt Zus: ‘Ontspan An, niet zo je armen tegen je lichaam houden, zet je handen achter je, alsof je leunt.’
Ik doe braaf wat me verteld wordt. Ik leun ontspannen?? achterover maar de stenen achter mij zijn te laag zodat ik heel veel moeite moet doen om ook maar enigszins ontspannen over te komen. Als ik het resultaat bekijk is dat ook het enige dat zichtbaar is. Een idioot mens dat erbij zit alsof iemand haar armen achter de rug bijeen gebonden heeft met prikkeldraad.
Een foto is geen spiegelbeeld
Eigenlijk zien we op foto’s wat anderen zien van ons. Is me dat even wat. De spiegel is een omkering van jezelf. Buiten dat toch wel belangrijke feit kijken we met ogen die al honderd jaar hetzelfde beeld zien en dat beeld dus ook mede bepalen. Wat is waar? Ik vrees dat de foto echter is dan ons spiegelbeeld.
Tips
Google en vind duizenden tips om goed op de foto te staan.
Let op je kin
Duw je schouders naar voren
Doe een trucje met je tong
Doe de twist
Wees het middelpunt
als je slank op de foto wilt
Doe ‘de arm’
Ik vrees dat ik het allemaal niet kan onthouden. De do’s and don’ts.
De mooiste foto
Ik heb een keer in mijn leven prachtige foto’s van mensen mogen zien. Zo mooi dat ik er van moest huilen. Het was na een rebirthsessie. Een heftige emotionele therapie. We waren bloot. Niet alleen fysiek maar vooral mentaal. Er waren foto’s voor- en achteraf. En op de achteraf-foto’s kwamen de gezichten van mensen die make-up-loos, maskerloos, kwetsbaar en totaal zichzelf waren binnen in al hun schoonheid. Ik zag een ziel op de gezichten. Het was zo echt dat je bijna niet durfde te kijken naar de intieme portretten.
Die foto’s zullen nooit gepubliceerd worden. We herkenden onszelf niet eens maar we waren het wel. Wat we laten zien op foto’s die we online zetten is hoe we graag willen dat anderen ons zien. Maar misschien zijn we, dus ik ook, in het echt, veel leuker.