We mochten gisteren weer voor het jaarlijkse ‘bevolkingsonderzoek borstkanker’ onze borsten laten pletten. Voor het eerst in Rijswijk. Je weet dat het onaangenaam is maar hoe het elke keer werkelijk voelt, vergeet je op de een of andere manier.
Het begon allemaal rommelig. De navigatie die ons de verkeerde kant opstuurt. Het straatnummer dat we niet hebben en de tijd die ongenadig voorbij tikt. Nog net op tijd lopen we het trapje op van de Borstenbus waar een dame ons enigszins chagrijnig opwacht.
Het eerste dat ik zie is een grote poster met: De aanmeldbrief dient u ingevuld in te leveren. Oeps. Aanmeldbrief. Geen aanmeldbrief. We melden dat. De mondhoeken van de dame trillen een beetje. Ook haar dag begint niet goed.
‘Uw huisarts?’, vraagt ze kortaf.
Ik zwijg. Hoe heet ze ook alweer en waar woont ze… nieuw in Rijswijk hebben we ons aangesloten bij een medisch collectief waarvan de naam ‘kakken’ is blijven hangen. Maar zo heette mijn arts niet. Als een dom blondje schud ik mijn hoofd.
‘Weet ik niet’, mompel ik en kijk Vriendin hulpeloos aan maar haar arts heet wel iets met ‘kakken’. Op de een of andere manier wordt toch gevonden wat gevonden moet worden en wijst ze mij de strafbank aan. ‘Zitten en wachten en bek houden’. (Denkt ze).
Grappig entree
Er komen meer dames binnen en blijkbaar werkt het bij allemaal op de lachspieren. Alsof we een grote grap delen met elkaar. We komen voor iets en we weten allemaal waarvoor. De borsten, even ontdaan van alle seksualiteit, worden een voor een door een kranige dame als uiers op een stalen plaat gedrapeerd. Ze trekt je arm naar achter, geeft nog net geen knietje en draait de plaat naar beneden zodat je hangend aan één borst kan blijven staan. We zijn op de helft.
Ik mag me aankleden maar moet nog wel even wachten. Staand kijk ik naar de vrouwen die zitten te wachten in de kleine ruimte. De handen van de mevrouw achter de balie trillen nog steeds. Ik kijk naar de vrouwen en tel er zes. Hoeveel van deze vrouwen krijgen straks een bericht dat ze niet willen horen?
Hoeveel vrouwen hebben nog maar één borst om te onderzoeken?
Hoeveel vrouwen voor ons kwamen ook lachend binnen?
Als we gedag zeggen zie ik in alle ogen dezelfde blik. Het lijkt op lachen. Maar is het niet.
1 reactie
Ik moest dit jaar voor het eerst, en vond het een aparte ervaring. Gelukkig was de mevrouw achter de balie bij mij wel vriendelijk. Dat vind ik eerlijk gezegd best een vereiste voor dit soort werk.