Net voordat ik gisteren naar buiten stapte om te pauzeren, kijk ik op mijn telefoon en lees: Johan Cruijff overleden. Heel even stopt de wereld om mij heen. De draaideur waar ik in wilde stoppen draait zonder mij door. Ik kijk of ik bekenden zie want ik wil het delen, mijn schrik van dat moment.
Was hij dan zo belangrijk voor mij? Nee, niet echt, waarom dan die heftige reactie? Alsof ik hem ken en iets verlies.
Johan Cruijff hoorde wel bij die machtige tijd van voetbal en winnen. Zijn voetbal was geen voetbal maar ballet. Het tengere mannetje met die oer-krachtige benen. Ik was verliefd op de benen van Cruijff. Ik heb dat later vaker gehad, dat ik de benen van een jongen zo mooi vond, dat ik het minder mooie hoofd er boven helemaal niet meer zag. De benen leken los te staan van het ielige bekkie van Cruijff, leken een eigen leven te leiden.
Ik denk dat zijn overlijden mij raakt omdat hij deel is van mijn verleden. Denk ik Cruijff, dan denk ik aan mijn vader, aan thuis vroeger. Aan sport kijken op zondagavond. Aan gezelligheid. Cruijff zei slimme dingen. Hij miste de juiste woorden waardoor het soms overkwam alsof het slimme dommigheden of domme slimmigheden waren. Zijn hersens werkten te snel voor zijn toch ook al snelle mond. Hij begreep zelf heel goed wat hij bedoelde en dat maakt alle verschil.
Cruijff is dood. Opnieuw een verlies van iemand uit mijn jeugd.