‘Dat zou een kind van mij niet doen’.

Ik val in een aflevering van Spoorloos, wat later een herhaling blijkt van drie jaar geleden maar dat doet er niet toe. Vaak is het weerzien tussen ouder en kind hartverwarmend. Dit keer hartverkoelend au.

Cindy uit Zuid Korea is geadopteerd en woont in Nederland. Heeft inmiddels een grote zoon en gaat op zoek naar haar ouders. Die worden gevonden. Daar blijkt dat Cindy er een van een tweeling is en dat moeder, Cindy heeft weggedaan zonder vader daarvan op de hoogte te stellen. De man vertelt hoe kwaad, verdrietig hij was en daarom teveel ging drinken en zijn vrouw dikwijls sloeg. Zijn vrouw zit er glimlachend bij.

Ze zijn blij dat hun dochter naar hen op  zoek is. Of er een foto is. Cindy heeft haar haren bijna wit geverfd en, ik geef het toe, dat is even wennen. Vader en moeder kijken naar de foto en vader verslikt zich zowat. Dat kan hun dochter niet zijn.

Pijnlijk

Dochter bekijkt vanuit thuis de videobeelden en haar gezicht toont hoe pijnlijk deze reacties zijn. Vader en moeder zijn nog niet klaar. Ze gaan echt geen kind omarmen die hoogstwaarschijnlijk niet van hun is. Vader: ‘een kind van mij zou nooit haar haren wit verven’ en ‘ze lijkt op niemand van ons, op niemand’. Cindy wist ook niet dat er nog een tweelingzus was die wel thuis mocht blijven wonen. Au twee.

Een dna-test willen ze niet doen. Dit is bewijs voldoende lijken ze te zeggen. De zus en broer van Cindy zijn iets vriendelijker. Er volgt toch een ontmoeting, eerst met alleen de vader. Ze omhelzen elkaar niet echt, ze tikken op elkaars schouder. Ze spreken elkaars taal niet en vertalen naar eigen behoefte wat de ander lijkt te zeggen. De ontmoeting met moeder is nog ijziger. Het gezicht van de vrouw toont geen emotie behalve een glimlach die op haar gezicht gebeeldhouwd lijkt.

DNA test

Uiteindelijk komt er toch een dna-test en het bewijs is 99,9%. Ze is hun dochter. Toch is Cindy blij. Maar de discussie ‘nature-nurture’ kon niet duidelijker in beeld worden gebracht. Het zit niet in je genen, of je wel of niet je haar rood, zwart, wit of goud verft. Het zit in ‘geleerd’. Maar nog pijnlijker is het om geadopteerd te zijn door mensen die wel uiting kunnen geven aan gevoelens van warmte en liefde. En dan mensen te ontmoeten die dat nooit geleerd hebben. Voor Cindy pijnlijk, voor vader en moeder ook pijnlijk. Want volgens mij zit het delen, het sociale, nu net wel in ons verankerd. Om dat af te moeten leren is gewoon treurig.