In Zomergasten was gisteravond Andrea Maier de hoofdpersoon. Maier is 38 jaar en de jongste hoogleraar interne geneeskunde in Nederland. Een boeiende uitzending over ouder worden en ouderdom zien als ziekte en daardoor mogelijk ‘geneesbaar’. Een interessant mens, deze Andrea Maier. Niet alleen wat ze vertelde maar het vuur waarmee ze dat deed vond ik indrukwekkend. Hoe word je zo’n mens? Hoe raak je zo bezeten van wetenschap, van biologie, van ouder worden en de wens om dat proces te stoppen of zelfs terug te brengen?
Ze vertelde over haar jeugd. Over hoe alle tijd en mogelijkheden er waren tot educatie. En dat in haar geval ‘educatie’ stond voor alles wat met leren en ontwikkelen te maken had. Zij hield daarvan. Als ze als kind niet wilde slapen had ze twee opties: of wel slapen of piano spelen/studeren. Dat laatste koos ze dan vol overgave totdat ze wilde slapen. Geen druk van de ouders, het ‘leren’ was normaal. Ze weigerde als kind twee maal om naar school te gaan omdat ze daar niets leerde. Die keuze werd gerespecteerd. Uiteindelijk kwam ze op internaten terecht waar ze niet meer altijd de slimste was en uitgedaagd werd. Met enthousiasme vertelt ze over die tijd. En ik denk wat knap van ouders om zo je kind in staat te stellen er uit te halen wat er in zit. En natuurlijk is deze Andrea hoogbegaafd en slimmer dan ik, al word ik duizend jaar, ooit zal worden maar in principe zou elk kind, elk mens, deze mogelijkheid moeten krijgen. Ontdekken wie je bent en je passie vinden.
En wat ouder worden betreft. Ik wil geen duizend jaar worden. Maar zij vertelt van een proef bij muizen. Die worden doorgaans 3 jaar. Na het toedienen van ‘het medicijn’, werden ze 2 jaar jonger. In gedrag, fysiek ook, konden ze dus meer dan de helft terug in leeftijd. Nou, dat lijkt mij wel wat. Ik zou niet heel jong meer willen zijn maar een jaar of 40, lijkt me wel wat. Zo’n leeftijd waarop je denkt dat je nog van alles zou kunnen. Want dat dat tegenvalt, dat merk je pas later.