Als hondenbaas wandel ik wat af. En zeker sinds de stappenteller aan mijn broekzak hangt, plukt ook Ami de vruchten van mijn bewegingsdrang.
Leuk zijn de ontmoetingen met andere hondenbezitters. Soms zie je al van verre dat er een gesprek aan dreigt te komen. En soms zijn het ook gewoon leuke gesprekken met een heel groot voordeel: het onderwerp van gesprek is er altijd bij en zit braaf de gesprekstijd uit.
Man en vrouw
Een man en vrouw en twee hondjes. We stoppen en aaien. We horen hoe leuk, hoe lief, hoe zeldzaam braaf, hoe zielig, hoe attent, hoe vreselijk bijzonder hun hondjes zijn. Ik doe een poging om de aandacht naar onze viervoeter te verplaatsen maar dat lukt niet. Ami gaat er op haar allerliefst bij zitten maar man en vrouw geven haar geen blik.
Uiteindelijk gebeurt het. De vrouw werpt een bedenkelijke blik op onze hond en zegt misprijzend: ‘Dat is toch zo’n moeilijk opvoedbare hond?’ De man vertelt over een avond waarbij hij door zo’n soort hond de hele tijd dreigend wordt aangekeken. Hij houdt er niet van.
Vrouw zonder vingers
De vrouw vertelt. ‘Er loopt hier een vrouw met ook zo’n hond maar zonder vingers. Heeft dat beest eraf gebeten. Het zou me gebeuren, ik beet z’n kop eraf. Net zo’n hond, ken je die vrouw, ze loopt altijd met zo’n karretje?’
We kennen het verhaal en de vrouw. Haar shiba is ook echt niet aardig maar het bijtincident voltrok zich toen zij haar hond uit een gevecht met een andere hond wilde halen. Haar hond, die shiba, beet haar vinger er af. Dat is niet leuk maar ook niet verwonderlijk. Ze mist sinds die tijd een halve vinger. Het verhaal gonst door de wijk en elke keer mist ze een stukje vinger meer. Tot haar hele hand er bijna afgebeten is door een Shiba Inu.
Wij doen nog een poging om onze schat de hondenhemel in te prijzen maar ze geven slechts mondjesmaat toe dat die van ons misschien een uitzondering is. En ja, ze heeft best een lief bekkie, maar ja… vertrouwen kan je het niet.
Fijne avond
We trekken Ami met ons mee en wensen de mensen toch een fijne avond. Enigszins ontstemd lopen we door. Mopperend tegen elkaar over die domme mensen met die domme honden en die domme uitspraken en die vreselijke stomme namen voor hun honden. Bij het rode stoplicht gaat Ami warempel braaf zitten als we het vragen. Drie oudere dames op de fiets wijzen naar haar. ‘Kijk nou toch, hoe braaf ze gaat zitten en dat bekkie, om op te vreten’.
Het helpt een heel klein beetje tegen het hondenleed dat ons is aangedaan. Al dat gepraat over de Shiba en het eigenzinnige gedrag. Het zal. Het is. Het gaat niet om de honden, het gaat altijd om de bazen. Maar leg dat maar eens uit.