Mijn nichtje P. is ziek. Ernstig ziek. Zo ziek dat het moment van afscheid nemen dichterbij komt. Voordat het zover is wil ze nog één keer een groot feest geven. En een groot feest werd het afgelopen zaterdag. Omringd door mensen die van haar houden, meer dan dat, straalde zij als nooit tevoren en iedereen die haar kent weet dat zij kan stralen. In haar prachtige jurk schitterde zij zoals de glitters op haar jurk schitterden. En je kan niet anders dan naar haar kijken en denken: wat een vrouw, wat een gek mens, want dat is ze.
Er wordt gezongen door mensen met niet alleen de stem op de goede plaats maar ook het hart op de juiste plaats: voor haar. Er worden mooie dingen gezegd en niet gezegd. Er wordt dapper gedanst op tranen zonder melodie. Ik kijk alleen maar en voel verdriet. Om haar, om haar kinderen, kleinkinderen, haar stoere man die onbewogen naast haar zit. Om haar zussen die er al niet meer zijn. Om het leed van het gezin waarin zij opgroeide. Maar ook om de kracht die van hen allemaal bijzondere mensen maakte.
En er wordt gevraagd om vooral feest te vieren maar mijn benen weigeren te dansen, mijn mond wil lachen maar mijn lippen weigeren te krullen. Als we in een kring om haar heen staan zie ik hoe zij straalt. Haar feestje. Wat houdt zij van feesten! Ik zeg haar gedag. Zeg dat ik van haar houd. En we gaan. De hele zondag en zeker de komende tijd zit zij in mij, in mijn gedachten en dromen.
En niemand, lieve lezers, hoeft mij sterkte te wensen. Ik schrijf verhalen die mij raken, die ik wil delen om te laten zien hoeveel liefde en verdriet er om ons heen is, in ons leven, het leven van iedereen. Soms voel ik me beschaamd als mensen mij sterkte wensen omdat ik het verhaal vertel maar het gaat niet om mij. Hoe mooi kan verdriet zijn als het gedeeld wordt. Hoe mooi het is om afscheid te nemen terwijl je daar met je volle verstand bij bent.
Mijn nichtje heeft grote steun aan haar geloof. En ik heb er steun aan dat zij gelooft. Ik gun haar alles waar zij in gelooft en meer.