Damesafdeling

Ik heb mijn hele leven alleen maar met voornamelijk mannen gewerkt. Van die hele stoere tot het wat meer verfijnde soort. De laatste jaren zat ik op een vrij grote ruimte met twee jongensmannen. Waar hadden we het over? Apple, Apps, internet, Youtube. Heel soms zei ik tegen een van de twee: ‘kappertje geweest? Leuk’. Of ‘wat heb je een gave broek aan’. Verder was het stil, radio aan en werken aan internet, intranet, filmpjes, powerpoints. Leuk.

Ik zit nu op een damesafdeling. Communicatie schijnt van vrouwen te zijn behalve natuurlijk als je communicatiegoeroe bent geworden, dan ben je man. Het blijkt dat als er al mannen op afdelingen Communicatie werken het de softere types zijn of homo. Het zij zo. Ik ga me daar maar niet in verdiepen.

De kamer die we soms met vijf man (vrouw) delen is nog niet 1/4 de van de ruimte die ik gewend ben. Hier staan de monden niet stil. Heel af en toe zwijgen we ineens een half uur en schrikken daar zo van dat binnen de kortste keren er weer een explosie van stemmen te horen is. De onderwerpen zijn anders.
We hebben het over kleuren. Mijn collega’s dragen kleuren en ik ben er niet van maar door het gepraat daarover word ik me er erg van bewust dat ik er niet van ben.

We hebben het over ouder worden, rimpels krijgen, hoe ze glad te strijken, hoeveel dat kost, waar het kan, waar het vooral niet kan. Iedereen eet salade want iedereen wil afvallen. Er wordt veel gelachen om hele leuke dingen en soms om dingen die te flauw voor woorden zijn.

Die rimpels, dat hakt er in. Ik ben de oudste op de afdeling.
Ik betrap me er gisteren op dat ik mijn huid naar achter trek en fantaseer dat ik alles met een nietjes achter het oor kan bevestigen.
Pijnloos en rimpelloos door het leven gaan als een gladgetrokken baviaan.
Of, misschien is dat ons voorland wel, kunnen we onszelf in de toekomst digitaliseren. Zijn we niet meer nodig zoals we zijn maar is er alleen nog maar een image van de vrouw.