Nee, ik ben niet de weg kwijt of wanhopig op zoek het innerlijk van een bloem.
Voor de opleiding tot schrijfdocent, kregen we een tulp uitgereikt. Met het verzoek deze geen water te geven en een week lang, elke dag een fragment te schrijven over het wel en wee van de naar water smachtende bloem.
Op de Schrijversvakschool had ik deze opdracht ook een keer gedaan, maar de clou was ik vergeten. In gedachte had ik namelijk het beeld van een bloem die in nattige, slijmerige draden uiteen viel. Maar niets was minder waar.
Droef
Het eerste plaatje is de tulp na dag één. Lamlendig en een en al ‘schiet mij maar lek’ gevoelens. Een hangend kopje: wat zou deze bloem nog meemaken na een week niet gevoed te worden?
Maar kijk eens naar de laatste foto. De bloem staat er krachtig en kranig bij. Is dat de oplossing? Tulpen geen water geven zodat ze na een vreselijke nacht de krachten bundelen en besluiten om er voor te gaan?
Metafoor
Ineens is de tulp geen slap aftreksel meer van de lente. Is tulpig gedrag gelijk aan standvastigheid. Staat ‘ie symbool voor de lente. Voor nieuw, opnieuw, kracht, lenigheid. Reikhalzend naar nog meer licht en zon. Kan een licht, flauwgele tulp ineens de hemel openbreken met ongekende mogelijkheden. Is er een uitweg van donkerte en niet meer verder kunnen. Kan alles weer.
Oh, lente, jij dient niet gevoed te worden. Jij bent het voedsel.