Dag Shamata

Soms heb ik dat. Ineens moet ik sterk aan iemand denken. Tegenwoordig is dat met Google heel makkelijk. Je tikt de naam in en al snel vind je informatie. Je voelt je bijna een gluurder omdat je, onuitgenodigd, ineens midden in een ander leven kan staan. Heel, heel soms vind je niets van de persoon. Helemaal niets. Dood of niet ingesteld op deze wereld.

Ik denk aan Shamata. Eigenlijke naam Françoise. Een mooie, sterkte vrouw. Mijn docente aan het opleidingsinstituut voor hypnotherapie destijds in Amersfoort. Later werd Shamata ook mijn therapeute en reisde ik regelmatig op en neer naar Amsterdam. De naam Shamata hield ze over aan de Baghwan en ze vond het prettig als leerlingen haar bij deze naam zouden noemen. Het duurt lang voordat die naam dan weer een gewoonte wordt. Tegen de tijd dat zij weer Françoise was, kon ik die omslag niet meer maken.

Ik tik de naam in en kom direct op een pagina van het Shakti instituut en lees hoe men haar mist. De eerste regels ‘de laatste keer dat ik haar zag, hield ze haar duim omhoog’. Mijn adem stokt en ik probeer sneller te lezen. Ziek, doodziek, kanker, gevecht, verloren, oneerlijk, strijd….

En dan lezen dat ze in 2009 is overleden. 2009! Drie jaar geleden. Drie jaar waarin zij in mij bleef ronddwalen terwijl zij zelf al helemaal niet meer ronddwaalde. Het doet een beetje zeer. Maar het is pijn op afbetaling. Te laat. Of niet? Nog  nooit heb ik een vrouw ontmoet waaraan het leven zo af te lezen was. De hardheid van het leven. Een vrouw die alle maskers af kon zetten en haar schoonheid liet zien zonder schroom en schaamte. Een vrouw zoals een vrouw hoort te zijn, sexy, gevaarlijk, liefhebbend, groots, meeslepend, klein en kwetsbaar.

Dag Shamata.

2 reacties

JeeJ 16 april 2012 at 17:58

jeetje, dat is schrikken hè.
idd een erg mooie vrouw.

Reply
Wllm Kalb 16 april 2012 at 09:05

Mooi stukje .

Reply

Laat een reactie achter

Deel dit met jouw vrienden