Wat haalt een mens (ik) zich soms op de hals. Met Sinterklaas vorig jaar trok ik het lootje van Vriendin. Wij delen altijd met elkaar wie we hebben getrokken, dus ook dit jaar. Alleen zei ik haar dat ik Zus M had. Zus M wilde een dagkalender, eentje met spreuken. Vorig jaar had ik echt Zus M. Toen wilde zij ook zo’n kalender. Online bestelde ik een prachtige uitgave. In de doos leek het nog mooier dan mooi, zo mooi dat ik zelfs overwoog om er ook zo eentje aan te schaffen. Weken later bekende Zus M mij dat ze de kalender weer ingepakt had. Het waren allemaal christelijke zienswijzen op het Leven en meer dan Zus kon verdragen.
Dus het was niet zo raar dat ik makkelijk Vriendin kon overtuigen dat ik weer voor Zus M een kalender ging kopen. Eentje met filosofische spreuken. Die liet ik ook zien aan Vriendin, zodat zij geen moment de mogelijkheid overwoog dat ik niet Zus maar haar had getrokken. (Wat een verhaal, waar wil ik naar toe zeg). Nou, het leugentje had mij weliswaar geld gekost, want kalender gekocht die eigenlijk niemand wilde hebben maar Vriendin viel op 5 december bijna van haar stoel toen ze doorhad dat ik gejokt had. Missie geslaagd.
Zuinig mens als ik ben, vond ik wel dat ik de kalender moest gebruiken. Dus dat ding opgehangen op het toilet. Op ooghoogte. Je kan er als vrouw niet om heen. Maar ik ben niet alleen zuinig, ik hang ook nog eens aan elkaar van structuur en regeltjes, van dingen die moeten omdat ze nu eenmaal moeten, van afspraak is afspraak. Dus braaf de eerste week elke dag, een blaadje van de kalender gescheurd, gelezen wat er op stond, begrepen of niet begrepen.
Maar nu hangt nog steeds 12 maart vooraan. Ik heb er gewoon geen zin in. Ga je zitten op de enige plek die van jou is, waar privé nog echt privé is, waar ik me kan onttrekken aan mensen en vragen en verwachtingen… hangt er een dagelijkse verwachting aan de muur! Voor mijn neus nog wel. En ik doe het niet meer. Ik ga niet scheuren als ik niet wil scheuren. Doe dan weg, zou je denken. Ja, maar stel je voor dat ik net die spreuk mis die mij de weg wijst, die leidt tot een mooi blog, tot een zelf bedachte meesterspreuk… dat zou zomaar kunnen.
Ik weet het beter. Ik ga voortaan gewoon boven plassen.