Ik ben bezig met mijn eigen tekstbureau. Daarvoor moet een site komen met, je raad het al, teksten. Ik pretendeer te kunnen schrijven, ander zou het toch vreemd zijn om een tekstbureau te beginnen, nietwaar?
Maar dat valt nog niet mee, zo’n tekst schrijven. Wat wil ik zeggen? Wat is mijn doel? Wat is mijn bereik en doelgroep? Is het helder, kom ik over zoals ik ben?… en wie ben ik dan wel? (maar dat is weer van een hele andere orde).
Teksten kunnen op zoveel manieren gezegd en geschreven worden en niemand is zeker van de juiste tekst. Niemand kan die knoop voor mij doorhakken, want er is geen ‘juiste tekst’. Dit blog, elk blog, schrijf ik in een heel korte tijd, het moet en mag geen dagtaak worden. De inhoud blijft wel overeind, de boodschap is dezelfde, maar dit blog, deze tekst, zou er elk uur anders uitzien, als ik elk uur hetzelfde onderwerp zou beschrijven.
Dat is toch om gek van te worden want wanneer ben ik dan klaar, wanneer is het af? Wanneer is een lied klaar, een gedicht, wanneer kan het echt niet beter of mooier of scherper?
Het grappige met liedteksten en gedichten is, dat ik ze min of meer in mijn schoot geworpen krijg. Zonder daar heel verheven over te doen, ervaar ik dat toch als klein wondertje. Alsof ik het alleen maar hoef op te schrijven. Het gebeurt wel eens dat ik een tekst kwijtraak. Dan weet ik natuurlijk het onderwerp nog wel en de melodie maar niet de juiste woorden. Totdat, op een moment verder in het jaar, die woorden ineens weer hoorbaar zijn van binnen.
Het mooie van taal is dat we met 26 letters ontelbare woorden kunnen maken en met die woorden weer net zoveel ontelbare zinnen in ontelbare verhalen. Daarom houd ik van onze taal.