Gisteren was de dag tegen het pesten. Op televisie was er een programma met mensen die gepest worden of werden, pesters, meelopers, ouders van kinderen die het pesten niet langer konden verdragen en een eind aan hun leven maakten. Later op de avond was er een Amerikaanse documentaire en de verhalen zijn eigenlijk vergelijkbaar helaas. Ook daar kinderen die zelfmoord plegen om aan die hel te ontsnappen.
Wat een angst moet je als ouders hebben tegenwoordig. Hoe bescherm je je kind, hoe houd je controle, hoe ga je in gesprek met je kind? De macht van het anoniem pesten is ongrijpbaar groot. Waar je vroeger als kind nog een veilige plek thuis kon hebben, kan dat nu ook al niet meer. Het pesten is overal waar jij bent met je mobiele telefoon of tablets. Er was een verhaal over een meisje. Zij werd door een leuke jongen die ze niet kende uitgenodigd. Ze hebben weken een leuke online relatie. Tot dat de jongen onaardige mails gaat sturen en haar voor alles en nog wat uitmaakt. Het loopt volledig uit de hand. Na de dood van het meisje komt de moeder er achter dat achter die ‘leuke’ jongen een vrouw uit de straat schuilgaat. Een vrouw van 43 jaar! Hoe ziek kan je zijn?
Wat nu? Al die pestprogramma’s krijgen het ook niet voor elkaar. Als tip wordt gegeven te focussen op de omstanders. Als zij hun mond open gaan doen, en niet eentje maar samen een stem gaan vormen, dan kan het pesten gestopt worden. Dan worden de rollen omgedraaid. Wie heeft de moed en het lef om voor een gepest kind te gaan staan? Om voorbij te gaan aan je eigen angst en onzekerheid. Ik hoop alleen maar dat er veel ouders zijn die hun kinderen opvoeden met die eigenschappen die horen bij integriteit en waarachtigheid. Ik ben zelf ook geen held maar we kunnen altijd nog veranderen en leren.