Vandaag is de crematie van A. A. is verstandelijk gehandicapt, was erg ziek en is deze week rustig overleden. A. zat in een tehuis, de laatste maanden in een huis met extra zorg voor ouderen en mensen zoals A, die ernstig ziek zijn en veel verzorging nodig hebben.
Er zijn vooral veel mensen aanwezig van de verschillende tehuizen waar A. gewoond heeft. Lieve, betrokken mensen. Een van hen spreekt. Hij is een zachtaardige, aantrekkelijke, jonge vent. De laatste jaren was hij een soort bezoekvriend voor A. Hij ging eens in de twee weken met hem biljarten en noemt het een groot verlies dat A. is overleden. Deze man spreekt met zoveel warmte en liefde over A, maar dat niet alleen. Hij straalt het uit. Om hem heen hangt een aura van liefde. Ik ga niet eens pretenderen dat ik dat zou willen want ik heb dat niet, ik kan dat niet, ik ben dat niet.
Maar wat waardevol dat deze mensen er zijn. Net zoals de fotograaf die er rondloopt. Boven de kist hangt een prachtige foto van A. Als een filosoof kijkt hij omhoog in een houding die prachtig is. De fotograaf heeft een serie gemaakt van mensen zoals A.
Ik heb A. niet goed gekend. Maar door deze vrijwilligers krijg ik een beeld van een bijzondere man. Omdat zij bijzonder zijn.